Charlie Siem zou wel eens de nieuwe wonderboy van label Warner Classics kunnen zijn. Met heel veel mooie prentjes in het cd-boekje en een typische cd-tekst die de violist zelf schreef, wil de platenmaatschappij heel expliciet rond Siem het aureool oprichten dat een sympathiek en jong artiest verdient. Niet verrassend is dan ook het repertoire waarmee de man op de proppen komt: niet het meest diepgaande vioolliteratuur, maar enkele showstukken waarin virtuositeit op de voorgrond staat en slechts een kleine bijdrage muzikaliteit geëist wordt. Dat doet vermoeden dat Siem nog niet klaar is voor het grote repertoire en zich dus specifiek toelegt op enkele vingeroefeningen om het grote publiek alvast voor zich te winnen. Problematisch is echter dat deze muziek eigenlijk niet bijzonder mooi of ontroerend is, maar de viool nogal eenzijdig voorstelt als bijzonder moeilijk instrument. Er komen uiteraard vinnige en pikante passages aan te pas, maar de echte lyriek laat alles bij elkaar te lang op zich wachten.
De allergrootste clichés blijven grotendeels in de kast, hoewel Siem het toch nodig achtte om twee stukjes uit Paganini's '24 Caprices' onder handen te nemen. Dat doet hij niet slecht, maar zo uit hun context gerukt doen de stukken vreemd aan en zeggen ze eigenlijk niet veel. De violist krijgt dus ook gewoon de kans niet om een verhaal te vertellen, want in nog geen vijf minuten worden de 'Caprices' als achter de rug beschouwd. Van Paganini speelt Siem overigens ook het minder bekende 'Introduction and Variations on "Nel cor più non mi sento" from Paisiello's "La Molinara", opus 38'. Dat is een hele mond vol, ook voor de violist trouwens. Paganini-gewijs moet deze enkele heksentoeren uithalen met zijn instrument om alles gespeeld te krijgen. Dit werk is iets langer en heeft een aardige opbouw, maar een blijver is ook dit stuk niet echt. Hetzelfde geldt overigens voor de eerste compositie van Henryk Wieniawski, ook een 'Caprice'. Ook hier staat het concept louter ten dienste van de virtuositeit, wat de luisteraar met gemengde gevoelens achterlaat.
De 'Viennese Rhapsodic Fantasietta' heeft in verhouding tot bovenvermelde werken meer melodie, maar die ligt zo voor de hand dat de toehoorder slechts met tegenzin meegaat op de trip. Ook de 'Carmen Fantastie' van Franz Waxman (effectief gebaseerd op de opera van Bizet) zijn in hetzelfde bedje ziek, namelijk dat de formule nogal uitgemolken klinkt. De 'Zigeunerweisen' van Pablo de Sarasate spelen evenzeer in om een gevoel van herkenning bij het publiek, maar deze muziek heeft wel degelijk een zekere diepgang en een Slavisch gevoel voor drama, zodanig dat dit de eerste hoogvlieger van de cd wordt. In tegenstelling tot de doorsnee "virtuoso pieces" weet Siem zich hier overigens echt te profileren als een violist die weet waar hij mee bezig is en (vooral) weet wat hij wil vertellen. De uiterst romantische afsluier 'Estrellita' van Manuel Ponce sluit dan weer aan bij de 'Carmen Fantasie' qua gevoel, maar op zich is ook dit werk best te smaken.
Maar waarom een cd opnemen met uitsluitend virtuoze vioolpartituren? Volgens Siem is virtuositeit een vereiste om het grotere repertoire goed te kunnen uitvoeren en daarin zal niemand hem allicht ongelijk geven. De vraag is of het interessant is om horen hoe een artiest zich voorbereidt op de werkelijk ontroerende of zinnenprikkelende muziek. Nu blijft Siem immers steken in het show-element. Dat doet hij met overgave en met overtuiging, maar het zegt genoeg dat hij de voorbije maanden op de Night of the Proms te zien was in plaats van in de grote concertzalen over de wereld verspreid. Charmant cd'tje, dat wel, maar hopelijk slechts een aperitiefje voorafgaand aan een riant, veelzijdig feestmaal.
