De echte hoogdagen van de Brusselse dancing Fuse (waar Dave Clarke ooit nog vaste vriend aan huis was) lijken wat voorbij. Ondanks het feit dat onlangs een internationale poll op residentadvisor.net de club nog in de top 10 van de wereld plaatste, lijkt de discotheek meer en meer een niche-status toegemeten. Niet dat dit zo slecht is, want wie houdt van een stevig technofeestje weet nog steeds waar hij terecht moet. Zoals elke zichzelf respecterende club vertolkt deze status zich ook in een eigen reeks verzamelplaten. Er is allicht geen mens die de teller van de 'Fuse Presents'-serie heeft bijgehouden. Anno 2008 mag de Zweed Adam Beyer mixmeester van dienst spelen. Dat deze labeleigenaar van Drumcode zijn heil vindt in stampende techno en recentelijk ook op de nog steeds populaire minimal-trein is gesprongen, lijkt aanvankelijk een meevaller.
Enkele zaken vallen al snel op bij deze dansplaat. Vooreerst houdt Beyer mooi vast aan die minimal-hype. Kale beats en sobere, kale pulsen zijn alomtegenwoordig in deze mix. Hij kiest voor veel genrespecifieke platen en het is hier hopeloos zoeken naar grote namen. Vanzelfsprekend zitten daar wel enkele releases bij van de man zijn eigen label (Patrik Skoog, Joel Mull, Christian Smith ...). Verder gaat de dj aanvankelijk veel aan de slag met tikkende ritmen en blieps zonder enige climax of echt donderende beat, waardoor dit plaatje erg langzaam op gang komt. Aan de andere kant zitten er zoveel in de hoogte kruipende geluiden in een nummer als 'Flash' van Mauro Picotto en kiest Adam Beyer voor tracks met verschillende dimensies, dat deze set toch vrij aangenaam in het oor ligt. Intermezzi die nog geen twee minuten in beslag nemen worden frequent in de mix opgenomen. Zo komt deze 'minimale' muziek toch nog vrij gevarieerd en rijk over. Het voordeel is dat een enerverend zoemende plaat als Martinez' 'Expander' ook tijdig afgebroken wordt. Helaas heeft Beyer hier te veel tijd nodig om zijn draai goed en wel te vinden. Spelen voor een dancing is duidelijk wat anders dan iets samenstellen voor een cd. De Zweed tast te lang aan de oppervlakte en duikt pas na een dik kwartier, bij Braincells 'Absorb' (hier in 'grindvik remix'), echt in de diepte. Vanaf dan krijgen zijn platen meer tijd om te ademen en te ontwikkelen, waardoor de set meer consistent overkomt. Hoogtepunten die doorheen verder nog het vermelden waard zijn: Christian Smith & John Selway's 'Departure' waarin het gecontroleerde karakter van minimal-techno doorbroken wordt met een dijk van een climax en de man zijn eigen remix van Mathew Johnsons dancefiller 'Marionette' die dit plaatje afsluit en net iets steviger in de benen kruipt dan het origineel.
Gelieve goed op te letten: wie Adam Beyer kent van zijn knallende technosets van enkele jaren terug, zal zich hier bekocht voelen. Deze Fuse-verzamelaar houdt netjes vast aan minimale beats en zal daardoor een beperkt, specifiek publiek aanspreken. Echte kenners mogen hierbij opperen dat zowel zijn mixtechnieken als platenvolgorde niet de volle 100% op punt staan. Mensen die niet vertrouwd zijn met deze muziek, dreigen dan weer na tien minuten af te haken en naar de aspirines te grijpen. Opgelet dus voor deze Fuse-plaat!
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
