Een beetje een macaber onderwerp dat de samenstellers van deze verzamelaar hebben aangesneden. Het vertrekpunt is Exodus uit het Oude Testament, meer specifiek de tien Bijbelse plagen. In het kader van een grootste expositie afgelopen jaar van de Britse organisatie Artangel over dat thema, werden tien liedjes (voor elke plaag een) bijeengesprokkeld. Het moet gezegd: ondanks een origineel idee, bijdragen van enkele grote artiesten en een gemeenschappelijk opzet raakt de cd muzikaal kant nog wal. In een borrelende hutsepot van hiphop, ambient, americana en discopop gutst 'Plague Songs' voortdurend heen en weer zoals een Joods volk dat op zoek is naar een vaste thuisbasis. Niet getreurd daarom, op de cd is toch één echte constante te bespeuren: een grote muzikale kwaliteit.
Ondanks een erg grote diversiteit bevat 'Plague Songs' toch een aangename toegankelijkheid. Deze tien songs zijn immers stuk voor stuk uitblinkers in hun genre. Of het nu om de opzichtige opener 'Blood' (Klashnekoff) of het heerlijk luchtige 80's popnummer 'Lice' (Stephin Merritt van Magnetic Fields) gaat, muzikale passie en diepgang is gegarandeerd. In het eerste wordt dat verduidelijkt door een catchy pianoloopje dat contrasteert met moddervette hiphopbeats, in het andere door de warm grommende mannenbasstem van Merritt die afsteekt tegen een soft, speels nep-orgeldeuntje. Zo heeft elk lied een mooi eigen verhaal, zowel inhoudelijk als muzikaal. Ambientmeester Brian Eno heeft zijn zus aangesproken om samen met Robert Wyatt het dromerige 'Flies' in te zingen. Het zwevend kader van lichte ritmen, koorzang en akoestische gitaar is misschien wat moeilijk te rijmen met de ellende van een vliegenplaag, maar met elektronisch zoemende klanken wordt toch enige link gelegd. Van een even hoog niveau, maar een totaal andere invalshoek, is de bijdrage van Laurie Anderson. In een duistere en rustieke omkadering van staccato strijkers zorgt de dame met haar donkere (mannelijke) stem voor een uiterst intiem en broos moment. Afsluiter 'Death of the Firstborn' getuigt van een al even grote somberheid (men zou voor minder!). Rufus Wainwright is dan ook de uitgesproken persoon om met zijn rauwe americana deze depressieve gebeurtenis te schetsen. Naast een eigen akoestische gitaar bieden sfeervol pianowerk en staag slepende drums de noodzakelijke ingrediënten voor dit depressief cowboylied.
Deze cd mag in tijden waarin Christendom niet meer floreert dan al een vreemde invalshoek hebben, muzikaal valt er zeker genoeg te beleven. Wie zich in teksten wil verdiepen, krijgt er nog een mooi en uitgebreid boekje bij. Zo'n studie is echter niet noodzakelijk. Even achteroverleunen, aangenaam genieten en bezinnen hoe goed we het hier allemaal wel hebben, volstaat.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
