Achter het aanlokkelijk toeristisch masker van Maleisië, tropische trekpleister in Centraal-Azië, schuilt een waaier aan diverse culturen. Het land bestaat immers niet enkel uit twee gescheiden centrale delen en een arsenaal kleine eilandjes, maar de invloed van buren Indonesië en Thailand en zelfs van Portugese, Chinese, Arabische en zelfs Nederlandse oorsprong heeft zich doorheen de geschiedenis geworteld in het Maleisische volk. Ook in dit deel van Azië heeft de populariteit van Bollywood zich gevestigd. Het spreekt voor zich dat een verzamelcd die een inzicht wenst te schenken in de muzikale rijkdom van dit land dus even veelzijdig is als zijn culturele diversiteit.
Samensteller Paul Fisher stond allicht voor een zware opgave wanneer hij dit deel van de grote Rough Guide reisgidsreeks begon samen te stellen. Toch komen enkele leuke dingen naar voren in de kwalitatief hoogstaande verzamelplaat. Zo is het moeilijk om niet stil te staan bij de in 1960 ontstane popstijl yeh-yeh (rechtstreeks afstammend uit de Beatles song 'She Loves You Yeah Yeah Yeah' en er daarom ook veel gelijkenissen mee vertonend). Als afsluiter van dit schijfje mag de in de 70's erg populaire Fredo and the Flybaits bewijzen zowel fan te zijn van The Fab Four als van traditionele instrumenten. Verder verklapt openingstrack 'Ghazal Masri' dat Mari Menari een mengelmoes weet te maken van de huwelijksdans Ghazal (Arabisch voor 'liefdesgedichten') met het buikdansritme Masri. Hoe dat allemaal klinkt? Voor een ongeoefend, Westers oor zet de plaat de ene keer een stevige voet in de Arabische wereld (met wervelende fluit en typerende zangen) en de andere keer in het Balkanees zigeunermilieu (met vedel en accordeon als voornaamste smaakmakers). Vooral die laatste instrumenten geven een nummer als 'Setia Menuggu', dat opgebouwd is rond een sierlijke tango, een heerlijke melancholie mee. Ook de immens populaire accordeonist Pak Ngah, die zowat de hele winkel Maleisische topmuzikanten begeleid heeft, komt met de vlotte rondedansmelodie van 'Hati Kama' aardig weg. Ritme en gratie vloeien telkens mooi in mekaar over. Verder voelt het merendeel van de liederen op een leuke manier wat archaïsch aan. Het gebruik van traditionele percussie-instrumenten en gracieus slepende ritmen (zoals de heerlijke bossa nova van Sandiis 'Cinta Hampa') zal daar wel voor een stuk oorzaak van zijn.
Aan diversiteit heeft deze verzamelplaat geen gebrek. Met gesloten ogen en zonder kennis van omkadering is het moeilijk te bepalen welk land muzikaal nu in de verf wordt gezet. Gelukkig gaat het hier over het algemeen om vrolijke, vlotte en dansbare liederen. Dat verschillende tradities en culturen hier door mekaar vloeien, is in dit geval totaal geen probleem. Wie immers alles van naaldje tot draadje wenst uit te vlooien, kan zich bedienen van de extra datatrack die een interview met Paul Fisher en een inzicht in de hierbij horende reisboek biedt.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
