Wanneer een persoon als Gylve Nagell zich inlaat met een band, dan zijn de oren sneller gespitst. Waarom? Omdat de metalen gemeenschap die man beter kent als Fenriz, de halve bezetting van instituut Darkthrone. Daar zijn hoofdband de laatste jaren meer en meer de kant van de punk kiest binnen het black metalgebeuren, is het al eens verfrissend Nagell bij een compleet ander genre aan te treffen, in dit geval stonerrock. 'Red Planet' werd trouwens al eerder uitgebracht en stamt uit 2000, maar krijgt nu een herkansing op het label van Phil Anselmo (Down, ex-Pantera).
Met de term stonerrock is meteen ook het meeste gezegd, want Valhall valt zonder enige twijfel onder die paraplu. Meer zelfs, het geheel van 'Red Planet' is haast een typevoorbeeld van hoe dit soort muziek dient te klinken. De gitaren klinken enorm pluizig en fuzzy, met flinke brokken blues in het geheel. Zeker wanneer er een spaarzame solo opduikt, is de invloed van de blues ontegensprekelijk aanwezig. Het geheel vloeit lekker voort en heeft een erg relaxte flow, die vooral nergens krast of bijt.
Daarmee is ook het voornaamste euvel van de muziek aangegeven: het is op geen enkel moment verrassend of verfrissend. Toegegeven, het geheel wordt met de nodige flair gebracht en in wezen is er met de songs van 'Red Planet' weinig mis, maar er zijn al ontieglijk veel bands die dit soort muziek al eerder – en vooral: beter – brachten, dat Valhall een bijzonder grijze muis wordt. De zang is dan weer opvallender, in die zin dat deze erg poppy en gelikt klinkt. Dat werkt echter netjes en er is nergens nood aan een meer doorrookt timbre. Maar een enkel lichtpunt redt de rest natuurlijk nog niet.
Valhall heeft met dit album een erg doorsnee prestatie afgeleverd, en zelfs de aanwezigheid van Nagell redt de meubelen niet. 'Red Planet' is een bijzonder doorsnee stonerrock plaatje, dat waarschijnlijk even snel in de anonimiteit verdwijnt als het tevoorschijn kwam. Slecht is het allemaal niet, maar daar is dan ook alles mee gezegd.
