De Chinees-Canadese Liping Zhang werd geboren in Wuhan in een artistiek gezin en na een opleiding in Bejing kreeg ze de kans om haar carrière verder te zetten in Vancouver. Ze brak door met een Engels gesproken uitvoering van Madama Butterfly waarin ze de titelheldin speelde en sindsdien heeft ze op zowat alle grote podia ter wereld gestaan: de Metropolitan in New York, de Opera de Paris of de Deutsche Oper Berlin. Ze blijft echter nauw verbonden met de Royal Opera in Londen. Deze cd bij EMI Classics vormt haar eerste recital cd en het is geen grote verrassing dat ze koos voor het repertoire waarin ze nagenoeg uitsluitend actief is geweest: de Italiaanse bel canto en romantische opera. De vier groten uit de Italiaanse opera, Verdi, Bellini, Puccini en Donizetti worden hier voorgesteld met een sopraanrepertoire dat, op enkele uitzonderingen na, eigenlijk vrij voorspelbaar is maar ook enkele van de mooiste momenten uit de Italiaanse opera overloopt.
Jammer genoeg stelt Liping Zhangs weinig inventieve interpretatie al te vaak teleur. Om op een positieve noot te beginnen: Puccinis 'Un bel di vedremo' is haar paradepaardje en krijgt een majestueuze uitvoering mee, breed en indrukwekkend maar met de nodige nuance. In de snelle aria's neemt de muziek het leeuwendeel van de interpretatie voor zijn rekening en zo komt een spektakelaria als Verdis 'Mercè, dilette amiche' uit 'I Vespri Siciliani' toch nog behoorlijk knap over. Hier krijgt Liping Zhang namelijk overvloedig de kans om haar onbetwistbare kwaliteiten als zangeres tentoon te spreiden: een perfecte technische beheersing, een klok van een stem en een accurate en zuivere nootplaatsing. Het is in de aria's die wat meer persoonlijke inbreng vereisen dat deze cd teleur stelt. In Bellinis bekende 'Casta Diva' uit 'Norma' of Donizettis 'Il Dolce Suono' toont ze haar grote, zuivere stem maar daar houdt het jammer genoeg grotendeels bij op want van de meer subtiele kantjes van de bel canto, het aanbrengen van melodiewendingen, het elegant en inventief omspringen met versieringen of het inlevingsvermogen dat deze gebedsscène zo ontroerend maakt is weinig spoor te bekennen. Waar blijft het intieme karakter van de enige minder bekende aria op de cd, de 'Egli non riede ancora!' uit Verdis 'Il Corsaro'? In de trage inleiding zingt de vrouwelijke hoofdrol Medora over hoe ze zich zorgen maakt over het welzijn van haar geliefde terwijl ze zichzelf zachtjes op harp begeleidt maar van al dat intiems is in Zhangs uitvoering weinig meer te bespeuren. Cadenza's, zo onontbeerlijk in het bel canto repertoire worden inspiratieloos in tempo gezongen. Bovendien wordt Zhang minder en minder goed verstaanbaar naarmate het tempo van haar aria's trager wordt. Waar haar Italiaans vrij goed te volgen is in een snelle aria als 'Sempre Libera' kun je haar dictie nauwelijks verstaan in Toscas 'Vissi d'arte'. Het is dan ook doodjammer dat ze in die laatste aria bijvoorbeeld weinig indruk maakt met een uitvoering die majestueus maar steriel in plaats van smekend en doorleefd overkomt.
En dat is nu net wat haar onderscheidt van grote Puccini zangeressen uit het verleden als Renata Tebaldi of Maria Callas die wel de ziel van iedereen uit het publiek konden raken. Ondanks een indrukwekkende technische beheersing van dit repertoire mist Liping Zhang in de meeste aria's iets - noem het inlevingsvermogen of acteertalent - om elke aria persoonlijk vorm te geven.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
