Dit cd'tje is een huldiging aan opeenvolgende generaties Napolitaanse componisten en de werken die zij voor hobo geschreven hebben, uitgevoerd door Christoph Hartmann, solist van de Berliner Philharmoniker. Op deze cd dus zowel barokke als (vroeg)klassieke en (vroeg)romantische werken, vaak in wereld-première opnames al moeten we er eerlijkheidshalve bij vermelden dat enkele van deze stukken niet oorspronkelijk voor hobo geschreven werden. Zo zijn er de concerti van Scarlatti en Cimarosa, eigenlijk klavecimbelsonates waarvan er drie samengevoegd werden om tot een klassieke driedelige vorm te komen. Johann Adolf Hasse was niet Napolitaans maar studeerde in die stad bij Scarlatti en schreef er ook zijn hoboconcerto. Bellinis eendelige concerto is misschien het bekendste werk op de plaat, een pretentieloos werkje waarin Bellini zijn beproefde bel canto stijl overbrengt naar een puur instrumentaal medium. Donizetti's 'Andante' werd oorspronkelijk voor hobo en pianoforte geschreven maar hoboïst Wolfang Renz maakte een arrangement voor strijkers. De cd sluit opgewekt af met een potpourri van Napolitaanse volksdeuntjes, in een enkel hoogste virtuoos werkje gegoten door de vroeg twintigste-eeuwse Siciliaanse hoboïst Antonio Pasculli. Een bisnummertje met voldoende bravoure, zeg maar...
Hartmann blijkt een meester in het brengen van delicate, fijnbesnaarde inzetten en elke 'piano' frase begint haast kwetsbaar en intiem. Hij beheerst moeiteloos de langste melodiebogen, die soepel en wendbaar gebracht worden. In Bellinis concerto, dat afsluit met een virtuoze polonaise, gaat Hartmann enig gevoel voor spektakel niet uit de weg. Men kan zich bij Cimarosa (die werk is een bewerking van wat oorspronkelijk voor klavecimbel geschreven werd) vragen stellen bij enkele extreem hoge noten, die op een achttiende-eeuwse hobo erg moeilijk zoniet onmogelijk uit te voeren zijn. Hartmann raakt ze uiteraard quasi moeiteloos en knijpt ze verbazingwekkend zuiver uit zijn modern instrument. De express wat snel genomen staccato's uit het openingsdeel worden – uiteraard – erg vlot uitgevoerd. Donizettis triestige 'andante' vormt een welkom rustpunt op een cd die meer nadruk legt op technisch kunnen. De zware baslijn zorgt voor een donker gekleurd en klagend deeltje in mineur. De 'Ricordi di Napoli' tot slot wordt met veel bravoure maar lichtvoetig gebracht. Hartmann imiteert de onschuld en eenvoud van de Napolitaanse volksmuziek zelfs op de meest veeleisende, technische passages.
De klank van het Ensemble Berlin is, ondanks het feit dat elke stem bij de strijkers enkelvoudig bezet is, toch die van een modern ensemble, met warme, volle strijkers. Het strijkkwintet wordt in de concerti van Scarlatti, Hasse en Cimarosa begeleid door klavecimbel maar een echte basso continuo ontbreekt. Zoals uit het eerste deel van het concerto van Cimarosa blijkt, speelt dit ensemble vaak met een erg directe klank, vol krachtige unisono passages.
Dit is een virtuoze plaat die enkele onbekende werken presenteert en dat is altijd welkom. Hartmanns techniek en muzikaliteit staan buiten kijf maar met een opeenvolging van wat, eerlijk gezegd, maar kleinere werken zijn van deze componisten, blijft de luisteraar muzikaal wat op zijn honger zitten.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
