Het begin van de 18de eeuw is een periode van overgang geweest: de opkomst van het classicisme en het verdwijnen van de barok. Deze orgelconcerto's van Giuseppe Sammartini (1700-1750) zijn daar een mooi voorbeeld van: van beide stijlperioden zijn er duidelijke kenmerken. Van de barok is er de aandacht voor de bas en de vele sequenzen die steeds opbouwen naar een hoogtepunt. Van classicisme is er de evenwichte zinsstructuur: de zogenaamde voor-en nazin is meermaals herkenbaar. Ook de heldere eenvoud van de harmonie is kenmerkend voor het classicisme. Nochtans wil dit niet zeggen dat er geen eenheid van stijl is in deze orgelconcerto's. Het zijn galante composities die vrolijk en probleemloos klinken.
De uitvoerders, het ensemble 'La Risonanza' onder leiding van Fabio Bonizzoni hebben meer dan behoorlijk werk geleverd: hun prestatie is degelijk en ze zetten de eigenheden van deze composities mooi in de verf. Het resultaat is dan ook technisch gaaf en muzikaal behoorlijk sterk.
Nochtans blijkt er iets te zijn waardoor deze muziek niet altijd de aandacht kan vasthouden. Het is niet makkelijk een reden daarvoor aan te wijzen maar het is zeker niet te wijten aan de uitvoerders. Het ligt allicht meer in het probleemloze karakter van de muziek zelf. Soms lijkt deze te gemakkelijk gecomponeerd te zijn door een aaneenrijging van formules. Niet dat deze formules niet goed zijn maar de aaneenschakeling levert niet echt diepzinnige muziek op.
Tot slot moet nog gezegd worden dat er twee sonates voor orgel zijn toegevoegd van Giovanni Battista Sammartini (1700-1775), de broer van Giuseppe. Deze sonates eveneens met Fabio Bonizzoni aan het orgel, zijn bijzonder gelijkaardig van stijl, maar misschien wel iets sterker van compositie. Ook hier is de uitvoering uitmuntend, bovendien moet ook gezegd worden dat Fabio Bonizzoni een mooi en bovenal zeer geschikt instrument gevonden heeft om deze muziek te vertolken.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
