Dankzij een kwinkslag van Fredrik Thordendal, gitarist bij het machtige Meshuggah, werd de stijl van die band gedoopt tot djent. Een term die vele volgelingen maar wat graag overnamen. Wie wil, kan Vildhjarta gemakshalve ook onder die paraplu gooien, maar eerlijk is eerlijk: Vildhjarta doet zoveel meer dan louter polyritmisch hakken. Dat maakt dan ook dat 'Masstaden', naast een brok pure agressie, beduidend interessanter is om naar te luisteren dan vele van hun genregenoten.
Het voornaamste raakpunt dat deze jongens hebben met scenevoorbeeld nummer één Meshuggah is uiteraard die eerder vermelde polyritmiek. Dat betekent zoveel als dat er wat minder akkoorden gebezigd worden per nummer, maar dat het vooral ritmisch bijzonder uitdagend kan zijn. Plotse tempowissels, naadloos overschakelen van een standaard 4/4-maat (zoals het gros van alle nummers) naar iets vreemders als 7/8: het kan allemaal. Maar toch weet Vildhjarta verdacht veel nuance en afwisseling te brengen. Zo blijven ze niet doelloos eenzelfde akkoord bezigen, maar zitten er verdraaid veel melodieën en pakkende strofes in het geheel. Daar alleen al maakt de band een wereld van verschil. Wat voor zin heeft rammen op een enkele snaar wanneer er minstens zes (tot acht) beschikbaar zijn?
Onverwachte melodieën, loops en zanglijnen zijn overigens aan de orde van de dag. De band houdt een luisteraar constant geboeid en op de toppen van de tenen, en wanneer een epische melodie opduikt of een heerlijke beukriff is de impact des te groter, precies omdat de band dat durft. Dat maakt dan ook dat Vildhjarta een pak progressiever getint is dan andere djentbands, waarvoor ze meer dan hulde verdienen.
Zanggewijs is het heerlijk schreeuwen en brullen, al is er links en rechts wat ruimte voor subtiliteit. Maar aan de andere kant is dat rauwe en brute karakter een must have, iets dat Vildhjarta ten volle begrepen heeft. Opnieuw kan makkelijk een link gelegd worden met de grootheid van het genre, maar dat zou – alweer – deze act te kort doen, aangezien Vildhjarta meer dan een eigen gezicht heeft en er telkenmale in slaagt om pakkende en interessante beukhamers af te leveren.
Met 'Masstaden' nestelt Vildhjarta zich zonder enige twijfel bijzonder hoog op de ladder van briljante bands. Binnen het raamwerk van de zogeheten djent doen zij meer dan hun eigen ding, en brouwen zij een aanstekelijke cocktail van durf, brutaliteit en kracht. Er zijn er voor minder op een voetstuk geplaatst.
