Wanneer er over jonggestorven componisten gesproken wordt, denkt men natuurlijk in de eerste plaats aan Wolfgang Amadeus Mozart, die amper 35 werd. Dat ook één van de grote namen uit de Italiaanse belcantotraditie, Vincenzo Bellini, piepjong was toen hij stierf – Bellini was 34 -, is minder geweten. Zijn grootste successen boekte Bellini (1801-1835) met opera's als 'La Norma' of 'La Sonambula', maar hij liet ook een aantal liederen na. Naxos brengt deze zestien liederen uit in een opname uit 1997, waarop de Welshe tenor Denis O'Neill begeleid wordt door de Britse pianiste Ingrid Surgenor.
Bij liederen uit het Italiaanse belcanto moet niet gedacht worden aan het Duitse kunstlied van Schubert of Schumann, die kwalitatief hoogstaande gedichten voorzagen van uiterst pianistieke en soms complexe begeleidingen. De Italiaanse liederen hebben als eerste doel te charmeren, en doen dat door lyrische en vaak aan opera-aria's herinnerende melodieën te voorzien van een pianopartij die meestal op de achtergrond blijft en bestaat uit eenvoudige begeleidingsfiguren zoals gebroken akkoorden of herhaalde bassen. Harmonisch durft Bellini hier en daar eens wat dissonante kruiden toe te voegen, maar die vinden altijd snel hun oplossing. Van de hier voorliggende liederen springt vooral de romance 'Torna, vezzosa Fillide' in het oor. In tegenstelling tot de andere nummers, heeft de piano hier een grotere rol. In haar dialoog met de zanger doet ze vaak ook een orkestrale ondertoon aanvoelen, die zeker wordt ondersteund door de dramatische toon van het lied. Nummers als 'Malinconia' of 'Ma rendi pur contento' vinden hun sterkte dan weer helemaal in de eenvoud van de melodie, die vaak opgebouwd wordt in kleine stapjes en het vooral moet hebben van de grote lijn. Dat Dennis O'Neill deze stijl muziek perfect aanvoelt, laat hij horen in de beheersing waarmee hij de liederen vertolkt. Zijn timbre an sich heeft echter een wat metalige en soms wat snijdende klank, die misschien niet bij iedereen in de smaak valt. De snik die hij in zijn stem heeft past dan weer helemaal in de melancholische salonsfeer die dit repertoire oproept. Net als in de interpretatie van pianiste Ingrid Surgenor is het echter vooral de passie en de drive die wat ontbreekt in zijn zingen.
Dennis O'Neill en Ingrid Surgenor leveren zeker geen slechte plaat af. Om er echter meer van te maken dan de charmante achtergrondmuziek die het nu is, was wat meer vuur in de vertolking zeker op zijn plaats geweest.
Meer over Vincenzo Bellini
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
