In tegenstelling tot wat sommige mensen vermoeden, is er meer doom metal dan enkel de zeer laaggestemde, van gromvocalen voorziene versie. Er kan ook gewoon gezongen worden, met epische songs en eerder pompende gitaarriffs. Void Moon is uiteraard een band die zich in de laatste categorie ophoudt, met eerder een hang naar ruim geziene dramatiek dan donker doemdenken. De band heeft ontegensprekelijk goede ideeën en een paar goede riffs, maar het geheel is nog iets te langgerekt en onsamenhangend om echt indruk te maken.
'Hammer of Eden' begint alvast met een heerlijke gitaarriff, zo eentje waarbij elke argeloze luisteraar spontaan naar de luchtgitaar grijpt en die vol overgave voor de spiegel nadoet, benen wijd uit elkaar en het hoofd snel in het rond draaiend. Ook de wat hogere zang werkt er perfect bij... tot het refrein komt. Voor een of andere reden klinkt de harmonie daar voor geen meter. De bedoeling is er, maar de toonaarden waarin die dubbele zang wordt gebruikt, klinkt ronduit vals. Dat is erg jammer, want met een iets andere inslag had dit nummer bijzonder sterk geweest, waar het nu uiteindelijk doorsnee is.
Dat probleempje heeft Void Moon nog wel een paar keer. Zo zijn er links en rechts heerlijk succulente gitaarpartijen te ontdekken, maar is er haast altijd wel iets dat het nummer de nek omwringt. Zo zijn er een aantal erg banale melodieën te horen, worden bepaalde passages onnodig en onnoemelijk lang gerokken, of zit er iets niet in de haak bij de zang. Daar staat tegenover dat Void Moon om de zoveel tijd natuurlijk er los op zit, ofwel door een pakkend setje riffs, ofwel door een zanglijn die dan weer wel werkt en naar de keel grijpt.
Het is dat net wel of net niet dat Void Moon op dit ogenblik nog tegenhoudt en dat is erg jammer. Indien de heren nog wat schaven aan hun toekomstige songs en de ballast overboord gooien, kan dit nog wel wat worden. Voorlopig stranden ze echter in goede bedoelingen.
