Voxtrot is een nieuwe band uit Amerika die na enkele ep's nu een debuut-cd klaar heeft, die heel origineel naar zichzelf genoemd is. Voor wie dit al weinig opwindend klinkt, die vermijdt ook beter de muziek. Het New Yorkse vijftal blijft steken in een pijnlijke muzikale beleefdheid. Voxtrot maakt poppy indierock zonder weerhaakjes die perfect zou passen als intromuziekje bij een Amerikaanse tv-serie voor vrouwen.
'Voxtrot', het album, werd opgenomen onder leiding van producer Victor Van Vugt. Die man kon eerder zijn stempel al drukken op de sound van PJ Harvey en Nick Cave, maar blijft hier toch grotendeels buiten spel. Het is allemaal niet onaardig, zeker niet, maar Voxtrot probeert zo krampachtig muzikaal correct te blijven dat het vervalt in een irritante brok middelmatigheid. 'Kid Gloves' wordt lieflijk gedragen door een hoog gitaartje en geruggensteund door een mannenkoortje. 'Stephen' lijkt een flauw afkooksel van de soms al wat belegen pianoarrangementen van Sioen. Wat later wil Voxtrot een nieuwe twistrevolutie ontketenen met 'Brother in Conflict', alleen jammer dat ze het nodig vinden om strijkers en politiesirenes toe te voegen. Ook 'The Future Pt. 1' ruikt naar retro-zeemzoetigheid met inspirerende teksten als 'Hey / This is the future / And we don't grow up like that'. 'Every Day' boeit de eerste twintig seconden door een vervormde drumcomputer en de uitwaaierende gitaarsound, waardoor het lijkt alsof er een broeierige countrytrack aankomt. Maar daar komt al een hoog stemmetje met een folkgitaar aanzetten en het is uit met de pret. Tearjerkers 'Blood Red Shoes' en 'Real Life Version' kunnen een nachtje naast James Blunt, Snow Patrol of Keane hebben gelegen: smachterig, degelijk en vriendelijk maar een weinig origineel. 'Firecracker' steekt door zijn leuke tempowissel en sterk refrein een beetje uit boven de middelmatigheid van dit album, toch moet deze single verder geen ambities koesteren.
Men moet eerlijk zijn, 2007 is gewoon een schitterend jaar geweest op muzikaal gebied en dat heeft zo zijn consequenties voor de doorsnee groepjes. Die moeten echt al verdomd sterk uit de hoek komen om nog maar enigszins te kunnen boeien en daar slaagt Voxtrot over de hele lijn niet in. De teksten en arrangementen zijn té gewoon, de sound te veel middle of the road en de instrumenten allemaal iets te lieflijk bespeeld. De zanger heeft het op 'Voxtrot' over ' there's never anything good on the radio', maar zelf gaat hij daar met zijn groep niet veel aan veranderen.
