Hupla, een nieuw jaar betekent hopelijk weer een nieuw arsenaal aan Vlaamse releases. Waar 2004 immers een grote lading aan debuutplaten kende, lijkt deze trend zich de komende periode door te zetten. Een opmerkelijk wapenfeit is alvast afkomstig van de veelgeprezen Gentse band Waldorf. Deze vijf jongens zijn al enige tijd aan een eigen formule aan het sleutelen en komen nu met een eerste plaatje op de proppen waarmee ze de grungeperiode opnieuw lijken uit te vinden. Helaas gebeurt dit niet altijd met evenveel verve.
Dit schijfje valt met de deur in huis. 'Killing Time' is een heuse... killer! Een ronkend gitaargeluid, een synthesizereffect op de tweede gitaar en een melodie die de luisteraar bij zijn nekvel grijpt om hem een dikke drie minuten verder weer neer te smakken zijn geweldige troeven om meteen alle kritiek ten gronde te richten. Een scheurende solo en een zweverige, schreeuwende stem van peetvader Wolfgang Vanwymeersch maken van dit nummer een prima single. Helaas benaderen de volgende elf tracks deze prachtige binnenkomer nooit meer. Of dat nu ligt aan de zang die plots een stuk introverter en meer melancholisch wordt of aan de gitaren die nergens meer de registers openzetten, maar in plaats daarvan technisch beginnen rond te dwarrelen, is niet helemaal duidelijk. Een strak marcherend drumritme en een mooi rommelende bas grollen nog even in single 'Mama Said' en zorgen wel voor een plezierig gevoel, maar halen het onderste niet meer uit de kan. Dat is spijtig. Zang en gitaren gaan meer en meer los en karakterloos zweven waardoor Waldorf minder sterk en typerend overkomt. Een ijle en tegelijkertijd schorre zang en té goed getimede gitaargrillen of -grollen refereren rechtstreeks naar de vergane grungeglorie, maar teren iets te veel op gerecycleerde elementen. Pas op, met enkele korte strijdkrachten zoals 'You're Turning into Something You Are Not' rockt dit viertal er nog wel aardig op los, maar toch stijgt deze plaat niet meer boven de middenmaat uit. Enkel het hardnekkige, dominerende gitaarspel blijft zijn zin doordrijven, maar begint ten langen leste ook wel te vervelen bij gebrek aan gevatte riffs. Sfeer en geluid kunnen er gerust nog mee door, maar zonder echt sterke nummers kan 'Waldorf' niet blijven nazinderen, zelfs niet na meerdere luisterbeurten.
Zowel de akoestische afsluiter als de geweldige openingstrack bewijzen dat Waldorf het zeker in zich heeft. Helaas maken de overige negen nummers (waarvan zowat de helft al drie jaar terug op een ep'tje verschenen is) de verwachtingen niet meer waar. Toegegeven, deze debuutplaat rockt er leuk op los en presenteert een gitaarformule met zweverige zang die live enkele festivalweiden zou kunnen doen beven, maar aan deze cd kleeft toch een nogal onvoldaan gevoel.
Meer over Waldorf
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
