Nu eindelijk de platen van op Phil Anselmo's label Housecore verdeelt worden in Europa, komen ze in grote getale aan. Uiteraard werden deze schijfjes in de Verenigde Staten al eerder aangeboden, maar kom: beter laat dan nooit. Deze keer is het de beurt aan Warbeast, een rasechte thrashband van de oude stempel/harde lijn, die geen compromissen sluit en blijkbaar zelden geëvolueerd is sinds de begindagen. In hun geval is dat een voordeel, geen nadeel.
Warbeast heeft wat van doe heerlijk opgepompte agressie die ook de (toen nog) jonge honden van Testament, Exodus en een beetje Dark Angel kenmerkte: de razernij is voelbaar, het geheel is ontegensprekelijk ongepolijst en alles wordt aan een snedige rotvaart gespeeld zonder dat er ergens ruimte is voor enige subtiliteit. Hoewel... Warbeast klinkt op het eerste gehoor als een snedige old school thrashband (wat ze in wezen ook zijn), maar hier en daar is toch hoorbaar dat deze jongens een oor hebben voor melodie en zowaar verrassende themalijnen of soli gebruiken die verder gaan dan het lukraak noten kiezen zoals Slayer dat nog steeds aanpakt.
Dat gezegd zijnde, blijft het geheel ondanks de spaarzame subtiele hints en momenten verderdenderen als een op hol geslagen stoomlocomotief die er geen graten in ziet de voortrennende hobo's genadeloos en haast achteloos te vermorzelen. Zo klinkt het ook: rauwe gitaarpartijen hakken en raggen maar door, de drummer heeft vermoedelijk last van een fikse sugar rush te oordelen aan zijn polkabeats en de zanger is heerlijk hees en schreeuwerig.
Is het dan allemaal koek en ei? Niet direct, want die rauwe kant van Warbeast is tegelijk hun zwakke punt. Niet dat het hun intentie zou zijn, maar door het ongepolijste karakter van het geheel is 'Krush the Enemy' geen plaatje dat voor iedereen toegankelijk is, en echt subtiele – laat staan fantastische – songs zijn er niet te vinden. Maar het adrenalinepeil wordt opgepompt tot het maximum en deze heren gaan er voor, en dat is ook bijzonder prijzenswaardig.
