Het label L'Oiseau Lyre huldigt Engelands oudste 'oude muziek' ensemble, The Academy of Ancient Music, met een reeks opnames uit de jaren zeventig en tachtig. In die tijd was de uitvoering van zeventiende- en achttiende-eeuwse muziek op authentieke instrumenten (of replica's) nog niet zo ingeburgerd als tegenwoordig en de Academy of Ancient Music speelde zeker een pioniersrol in het bekend maken van zulke oude uitvoeringspraktijk. Met een tweede generatie muzikanten die zich specialiseerden in barokke en klassieke muziek, werd een nieuw niveau van technische competentie bereikt en daar getuigt deze opname van. Concerti van Mozart voor blazers werden pas laat aangepakt omdat het spelen op oude houtblazers of hoorns eigen, specifieke moeilijkheden met zich meebracht. Dit cd'tje stelt drie concerti voor, in opnames uit 1988. Centraal staat fluitiste Lisa Beznosiuk, die het concert voor fluit en harp, het eerste fluitconcerto in G (het tweede is een transcriptie van Mozarts hoboconcert en werd niet opgenomen) en een Andante voor fluit en orkest op plaat zette. Als toemaatje krijgt de luisteraar er Mozarts fagotconcerto bij, met de Amerikaanse fagottist Danny Bond als solist.
Onmiddellijk valt de wat ingehouden, statige manier op waarop deze muziek uitgevoerd wordt. Geen uitbundigheid of adrenaline zoals in de recente opnames van Mozarts concerti met het Freibürger Barockorchester maar een uiterst gestileerde elegantie. Dat wordt al meteen duidelijk in het eerste deel van het concerto voor fluit en harp, waar het tempo zelfs af en toe wat sleept. Ook de solisten maken in dit werk niet altijd evenveel muzikaal reliëf. Ook het trage deel klinkt ingehouden, zeker in het orkest. Lyriek is zeker aanwezig maar wordt ingetoomd door een strakke ritmiek en een statig, wat trots tempo. De fraseringen en versieringen klinken echter heel verzorgd en stijlbewust, met een elegantie die Franse barokmuziek waardig is – misschien een verwijzing naar de Franse oorsprong van dit werk, dat Mozart tijdens een verblijf in Parijs in 1778 componeerde. De klank van de oude instrumenten waarop deze muziek werd gespeeld is de moeite waard, van de zachte, vlakke fluitklank (die desondanks niets van haar briljantie mist) tot de tedere en kwetsbare klank van Frances Kelly's harp, die veel transparanter en met veel minder resonantie weerklinkt dan een modern instrument.
In de twee werken voor fluitsolo is meer beweging aanwezig net als in het robuust uitgevoerde fagotconcert, waar hoge hoorns en stevig hoorbare bassen voor een warme, zelfzekere klank zorgen. Het Adagio uit het fluitconcert wordt eg charmant, eenvoudig en zangerig gehouden, zonder een spoor maniërismen maar het laatste deel is een echt menuet, met een traag tempo dat teruggrijpt naar deze oude barokke dansvorm. Dit werk krijgt van Danny Bond heel wat spontaniteit mee. Hij houdt zich echter erg trouw aan Mozarts manuscript en speelt geen binding of articulatie te veel die niet in het origineel terug te vinden is, iets wat zijn eigen inbreng soms wat inperkt. Zijn beheersing van zijn instrument en zijn rijke, gevarieerde klank in elk register maken echter veel goed.
Dit blijven erg overtuigende opnames, ondanks hun leeftijd en ze getuigen van de kwaliteit die de Academy of Ancient Music al sinds dertig jaar nastreeft. Voor liefhebbers van Mozarts concerti is dit dus zeker een cd die de moeite waard is om te ontdekken.
Meer over Wolfgang Amadeus Mozart
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
