De in Zuid-Afrika geboren pianist Kristian Bezuidenhout is een nieuwkomer bij Harmonia Mundi. Pas vorig jaar vond hij aansluiting bij dit grote label en na ongeveer een jaar staat van dienst presenteert hij reeds een derde cd. De eerste was, net als deze, gewijd aan de klaviermuziek van Wolfgang Amadeus Mozart, terwijl Bezuidenhout voor de tweede het gezelschap had opgezocht van Mark Padmore voor de 'Liederkreis' en de 'Dichterliebe' van Schumann. Totaal verschillend repertoire, wat het verschil in kwaliteit tussen deze release en laatstgenoemde aanschouwelijk maakt. Vreemde tempi, een nogal chaotische lezing en het plaatsen van ongewone klemtonen doen vermoeden dat Bezuidenhout niet volledig thuis is in vroeg-romantische muziek. Niettemin blinkt hij uit in Mozart. Het eerste volume van wat hopelijk een volledige opname van Mozarts pianomuziek wordt, werd in de pers met onderscheidingen en superlatieven overladen. Op het tweede volume klinkt de pianoforte van Bezuidenhout niet minder briljant: met een energieke en hedendaagse ingesteldheid lijkt de toetsenist Mozart aan te vatten, met enkele pittige, maar altijd weer heel sensitieve interpretaties tot gevolg.
Valkuilen in het interpreteren van Mozart zijn er genoeg en de overdramatisering is het voornaamste gevaar waar jonge interpreten wel eens mee te maken krijgen. Niet zo voor Bezuidenhout, die constant de frasering tot het uiterste doordrijft en slechts op enkele goed gekozen, schaarse momenten de zwaardere gemoedsbelevingen opzoekt. Tussenin speelt de pianist met verlegen motiefjes en dronkemanstrekjes of voert hij frivole vingeroefeningen uit die een halsbrekende virtuositeit van de solist vragen. Bezuidenhout zoekt echter nooit de karikaturen op. Zijn Mozart klinkt oprecht en op een verrassende wijze ook matuur (zelfs in de vroege werken), zonder dat de componist als een serieuze oude knar wordt benaderd. Evenwicht is de kern van deze opname, die het midden houdt tussen speelse effecten en pure lyriek.
Balans is een volgende valkuil. Te vaak denkt men de lichtheid van Mozart te moeten overdrijven, terwijl Bezuidenhout toont dat de muziek intrinsiek al lacherig genoeg is, zonder dat dit extra moet benadrukt worden. Juist door een mop niet door opgezwollen geschaterlacht te laten vooraf gaan, wint hij aan doeltreffendheid en komt bovendien een verrassingseffect om de hoek gluren. Zelfs wie de stukken al ettelijke keren in andere uitvoeringen gehoord heeft, kan daardoor versteld staan door de elementen die Bezuidenhout heel subtiel kan aanbrengen. De bombarie blijft uit, het virtuoze vertoon wordt geen doel op zich, maar de muziek mag eindelijk voor zichzelf spreken en dat gaat Mozart uiteraard wonderwel af.
Spelplezier is trouwens wat deze minutieus uitgekiende opname verder verheft boven soortgenoten. Bij Bezuidenhout druipt de goesting in dit repertoire er langs alle kieren van het klavier af en de schitterende beheersing waarmee de interpreet zelfs de meest hartstochtelijke passages uitvoert, getuigt van het feit dat Bezuidenhout hiermee helemaal zijn gading gevonden heeft. Met een uitstekende balans als voornaamste superieure kenmerk en met een prachtige, heldere opnameklank is deze opname er eentje om in te kaderen. Zeker voor diegenen die geïnteresseerd zijn in de klaviermuziek van Mozart, dient zich nu immers een uitstekende gelegenheid aan.
