Dit is de tweede cd waarop de Franse pianiste Claire-Marie Le Guay pianowerk van Mozart en Haydn met elkaar combineert. En dat gebeurt niet zomaar op een willekeurige manier. Zo combineerde de vorige cd de eerste en laatste sonates van beide componisten. De titel van deze plaat verraadt al wat de link is tussen de vier werken die hier opgenomen zijn: de toonaard van c klein werd in de achttiende eeuw voorbehouden voor dramatische of emotioneel geladen werken. De symfonieën van Haydn in deze toonaard kunnen zonder veel moeite als 'sturm und drang' beschreven worden terwijl Mozart de toonaard onder andere gebruikte voor zijn grote serenade voor acht blazers, KV388. En later gebruikte Beethoven deze toonaard onder andere voor het derde pianoconcerto of zijn vijfde symfonie. Op deze plaat vind je dus Mozarts enige sonate in c minuer, de veertiende, KV457 en een fantasia (KV475), een genre dan omstreeks 1785 erg populair begon te geraken in Wenen. Van Haydn speelt Le Guay de 33ste en 58ste sonate – al is deze laatste in majeur en niet in mineur geschreven.
Claire-Marie Le Guay voert deze vier composities mooi afgewerkt uit met veel contrast tussen de dramatische mineur passages en de meer lieflijke majeur momenten. Haar bassen klinken stevig door en dat zorgt er onder andere ook voor dat sommige passages nogal ruw gaan klinken, op het agressieve af zelfs. Dit benadrukt natuurlijk eens te meer het karakter van de toonaard waarin deze stukken geschreven zijn maar een beetje meer fijngevoeligheid (zonder daarom aan energie of intentie te verliezen) was toch niet slecht geweest. Claire-Marie Le Guay wisselt echter wel goed af tussen rechter- en linkerhand; op passages waarin sopraan- en basregister met elkaar in dialoog gaan, zoals in het eerste deel van Mozarts sonate, bezitten beide stemmen werkelijk een verschillend karakter. Natuurlijk kun je op een moderne concertvleugel niet de intieme klank van een pianoforte bereiken maar alle pogingen om aan een classicistisch idioom vast te houden, zorgen er eerder voor dat de muziek bij momenten wat kaal en weinig charmant klinkt. Dat wil niet zeggen dat deze vier werken echt tegenvallen, want Le Guay beschikt natuurlijk over een degelijk stijlbesef en vooral de meer elegante momenten komen heel goed over. De finale van Haydns 58ste sonate klinkt erg vrolijk en met een gratie die Haydn eigen is. Maar over het algemeen verkiezen we toch een iets minder donkere, minder meditatieve interpretatie van deze vier composities.
Toch blijft dit een cd die voldoende kwaliteiten in huis heeft om geprezen te worden. Claire-Larie Le Guay is duidelijk goed thuis in deze muziek, speelt met variatie en houdt bij momenten een vlot tempo in haar spel, zoals in de finales van Haydns 33ste en Mozarts veertiende sonate. Maar helemaal overtuigen doet hij niet...
Meer over Wolfgang Amadeus Mozart, Joseph Haydn
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
