Bij de release van dit album van Wormskull wordt nogal lyrisch gedaan over de samenwerking tussen behoorlijk bekende namen. Zo zijn er Bong-Ra, breakcore-artiest Mike Redman en Balazs Pandi (geregeld gesignaleerd bij onder meer Merzbow of Venetian Snares) die dit plaatje ingespeeld hebben. In bepaalde kringen ronkende namen, maar op het eerste zicht lijken die heren samen een bizarre combinatie tussen freejazz, dubstep, breakcore en metal te vormen, en dat is precies hetgeen Wormskull brengt. Nu ja, er zit nog een lading industrial in het geheel verweven.
In tegenstelling tot wat luisteraars misschien verwachten, is Wormskull lekker rauw in opzet, en in dat opzicht heeft het album wel een zekere oude punkvibe die ook te merken valt in de rauwere productie. Niets is gelikt, niets is overgeproduceerd en alles moet knallen. Wel jammer dat het dat niet echt doet aan het eind van de rit. Wormskull is een dappere poging om een hele zwik genres in de blender te gooien, maar deze keer is het resultaat vrij lauw.
Waar ligt het dan precies aan dat 'Sounds of Hell' minder overtuigt dan duidelijk de bedoeling was? Vooral aan het songmateriaal, dat niet genoeg beukt. De titels zijn agressief; getuige daarvan zijn onder meer 'Corpsefucker' of 'Do It!', maar de muziek knalt niet bepaald uit de boxen. Voor pompende industrial zijn de beats wat te lauw, voor metal zijn de gitaren te ver op de achtergrond gemixt samen met de vervormde vocalen, en voor bonkende, rauwe dansmuziek is de productie te braaf.
Het valt niet te betwijfelen dat de heren achter Wormskull hun best hebben gedaan om een paar disparate genres bij elkaar te zetten en een poging te wagen daar iets nieuws mee te doen, maar Wormskull is te flets om echt een indruk na te laten. Misschien dat een paar zeldzame dansfanaten dit onweerstaanbaar rauw en luid gaan vinden, maar metalheads van de hardere stijlen gaan dit veel te zachtaardig vinden. Op die manier valt Wormskull een beetje tussen wal en schip, en dat is geen mooie plaats om te eindigen.
