John Twells is de baas van het Type-label en maakt daarbuiten ook soundtracks voor allerlei obscure films. Nu brengt hij onder zijn pseudoniem Xela 'The Dead Sea' uit op zijn eigen label. Toch is er weinig verschil tussen zijn filmwerk en wat hij hier laat horen. Als belangrijkste inspiratiebron voor de geluiden op dit album noemt Twells zelf de Italiaanse griezelfims uit de jaren '70. Het is ook die macabere, ijzige sfeer die 'The Dead Sea' uitademt. Twells focust op alles wat met de zee te maken heeft en puurt daar geluiden en titels uit. Het resultaat is iets tussen noise (letterlijk te nemen dan) en ambient.
Openingstrack 'The Gate' zet al meteen een angstig sfeerbeeld neer. Valse, krakende strijkers zetten de toon, belletjes, een vreemd gitaargetokkel en een lange klank van een blazer creëren een doemend beeld van een zwarte zee waarop weinig goeds staat te gebeuren. De beklemming gaat nog even verder in 'Linseed', maar een zacht gitaargetokkel brengt verlichting. Twells gaat op deze track ook creatief aan de slag met een scheepsklok: een enkele, trage dreun ontaardt in een melodisch spel. Ook in 'A Floating Procession' voert hij het trukje met de scheepsklok uit. 'Drunk on Salt Water' roept weer subtiel de referenties naar de film op. Een xylofoon en enkele andere vreemde slaginstrumenten leggen de ritmische basis voor een melodie die doet denken aan de eerste stomme langspeelfilms.
Maar nadien gaat het van kwaad naar erger. Twells tovert de vreemdste geluiden op de klankband, slechts sporadisch gebruik makend van een origineel instrument. Zo opent 'Wet Bones' met een ijzig gekraak om nadien met gitaar en rammelaar de track toch enigszins concreet te laten klinken. Ook in 'Humid At Dusk' en 'Savage Ritual' mag de gitaar de puinhoop van vreemdsoortige geluiden komen verlichten, terwijl in afsluiter 'Briefly Seen' enkele strijkers het vervormde geruis van de zee mogen doorbreken. Tracks als 'Creeping Flesh', 'Sinking Cadavers' of 'Watching a Light in the Distance' bestaan dan weer uitsluitend uit onritmisch gebliep, schel geklop of soundscapes met distortion. Na het beluisteren van deze elf tracks, lijkt de credit-vermelding inderdaad waarheid: "All tracks murdered and re-animated by John Twells".
Het Type label had het blijkbaar moeilijk om een waardige opvolger te vinden voor het ijzersterke 'Eingya' van Helios, hun vorige release. Uiteindelijk mocht labelbaas John Twells zelf het vuile werk opknappen, maar hij is daar nauwelijks in gelukt. 'The Dead Sea' bevat enkele mooie ambienttracks ('Linseed', 'A Floating Procession'), maar te weinig om te overtuigen. Veelal blijft Xela steken in formule van 'vreemd geluid + instrument' en die kan zelden bekoren. Het plan om een album te maken met de zee als thema is op zich heel ambitieus en in elke track is wel iets maritiems te horen. Daarom is 'The Dead Sea' eerder een soundtrack dan een echt volwaardig album.
Meer over Xela
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
