Voor sommige bands duurt het lang vooraleer critici en fans eindelijk ontdekken waar het allemaal om draait. Een goed voorbeeld daarvan is het Zweedse Evocation: destijds mee op de kar van de Scandinavische death metal gesprongen (begin jaren negentig), maar nu pas is de groep tot volle wasdom gekomen. Lompe en brute death metal met een sprankeltje melodie en een degelijke aanpak, zoals het hoort volgens drummer Janne Bodén.
Jullie zijn al bezig sinds de vroege jaren negentig, en toch duurde het tot 2007 vooraleer jullie een album uitbrachten. Hoe komt dat?
Goh, dat is een erg lang verhaal, maar ik zal proberen het wat in te korten. We hadden contact met en eventjes een contract bij een platenmaatschappij in 1993, maar we waren toen nog kinderen. We waren te jong, hadden te veel ideeën en een visie die compleet onrealistisch was. Muzikaal gesproken was het afgrijselijk geweest als we toen hadden doorgezet. Ik ben eerlijk gezegd erg blij dat we destijds Evocation opgegeven hebben. We kregen zo de kans om op te groeien en uiteindelijk een stijl te ontwikkelen waar Evocation het beste bij past. Zo gezegd, zo gedaan.
Het is alleszins duidelijk dat jullie meer melodie gebruiken. Zijn jullie de klassieke stofzuigersound dan beu?
Nee, totaal niet! Iedereen in deze band houdt enorm veel van de echte old school death metal. Maar vlak voor we dit album opnamen, waren we bezig met meer melodieuze muziek. Dat voelde behoorlijk natuurlijk aan en daarbij kwam dan nog dat we deze keer een echte producer inhuurden die wist wat hij deed. Onze wortels liggen in de groovy SweDeath en dat zal altijd zo blijven.
Hoe moeilijk is dat balanceren tussen log gebeuk en pakkende melodieën?
Geen idee! Dat gebeurt gewoon, denk ik. (lacht) Maar goed, onze manier van nummers pennen is zo gestructureerd. We weten wat we nodig hebben: zware riffs, mid tempo, groovy gitaarlijnen, dubbele basdrumroffels en natuurlijk een sprankeltje magie. Je moet zelf nadenken over wat je graag wil horen en vertrekken van dat punt. Voor 'Illusions of Grandeur' hebben we de grindbeats helemaal gelaten voor wat ze zijn en hebben we die vervangen door passages die beter passen bij de klank van Evocation.
Foto: facebook.com/EvocationSwe
Het klinkt alvast alsof jullie de middenweg gevonden hebben tussen zowel de Stockholm- als de Gothenburgstijl. Mikten jullie daarop?
Ja en nee. We leven allemaal netjes tussen Stockholm en Gothenburg dus die aanpak is vrij logisch naar ons inzicht. Het komt natuurlijk en we doen altijd ons best om iets te vinden dat verschilt van beide archetypes. Uiteraard hoor je nog fragmenten van beide kampen, dat is als Zweedse act quasi onvermijdelijk. Hoe cliché het ook klinkt, we proberen altijd iets te vinden dat geen andere band heeft gedaan en vooral wat we zelf willen doen.
Wie heeft misschien het meeste last van die 'Illusions of Grandeur'?
Ik vermoed de fans die 'Tales From the Tomb' en 'Dead Calm Chaos' hebben. Dat is althans wat ik gehoord heb van een paar goede vrienden, meer specifiek liefhebbers van old school death metal. Zij vinden dat het album te netjes klinkt, te gepolijst overkomt en te goed geproduceerd is. Maar aan de andere kant: we hebben nu ineens zo veel goeie reacties gekregen... Daarbij komt nog dat we nu mensen bereiken die nog nooit eerder van Evocation gehoord hebben. Dankzij Century Media horen nu veel meer mensen van ons, maar onze oude fans vergeten we nooit, geloof me vrij!
Jullie gaan voluit voor pakkende hooks. Is dat een trend om in te gaan tegen de hypertechnische acts van vandaag?
Ja, we krijgen veel positieve respons voor onze grooves. Het is nochtans niet bedoeld als een tegengif of zo. Het is gewoon de muziek die we zelf graag maken en onze aanpak om songs op te bouwen. Ik luister gewoon niet naar übertechnische muziek, ik hou er simpelweg niet van.
Janne Bodén (foto: facebook.com/EvocationSwe)
Vrij recent hebben jullie Gustaf Jorde (Defleshed) ingelijfd als nieuwe bassist. Hoe kwamen jullie daarbij?
Wel, op ons 'Tales From the Tomb'-album was Gustaf al een gast: hij deed wat extra vocalen. Aangezien we al een tijd vrienden zijn en onze vroegere bassist Martin Toresson vertrok, vroegen we Gustaf of hij niemand kende die kon bassen. Stiekem wilden we wel dat hij ons zou vervoegen, maar je mag niet te happig lijken. (lacht) Hij stelde zichzelf voor en hij past perfect bij ons. Hij bracht trouwens een pak goede ideeën aan.
Vinden jullie het niet jammer dat jullie destijds de boot gemist hebben?
Nee hoor, totaal niet. Destijds was het de juiste beslissing om te stoppen. Aan de andere kant blijf ik me wel afvragen wat er zou gebeurd zijn hadden we verder geploeterd. Maar mijn gevoel zegt me dat onze carrière dan behoorlijk kort had geweest.
Zouden jullie die evolutie van melodie verder zetten, of komt de gruizige sound van weleer ooit terug?
Dat weet je maar nooit! (lacht) Muziek maken is de doos van Pandora openen. Je kan hoogstens naar iets streven, maar je weet nooit of het eindresultaat hetzelfde gaat zijn als datgene wat in je hoofd zit. Met andere woorden: ik heb er dus geen flauw benul van! (lacht)
