Guillemots was deze zomer een verrassend nieuw gezicht op Pukkelpop. Om de verovering van de wereld ook in de huiskamer te kunnen voeren, heeft de groep zopas zijn debuutplaat 'Through the Windowpane' uitgebracht. De groep rond pianist Fyfe Dangerfield kiest resoluut voor emotie en laat daarvoor geen middel onbeproefd.
Al vanaf opener 'Little Bear' wordt duidelijk dat Guillemots kosten noch moeite heeft gespaard: een zinderend strijkorkest treedt in dialoog met Dangerfields piano en breekbare stem. Wie geen kippenvel krijgt wanneer de zanger uithaalt met "I might break your lovely face in a thousand shattered china pieces" ligt vermoedelijk al enige tijd onder de zoden. Dat Guillemots zich recht op het hart van de luisteraar richt, wil niet zeggen dat het voortdurend janken geblazen is. Guillemots drijft elke emotie gewoon tot het uiterste door: wat dit viertal doet, doet het groot. Meer opwekkende nummers als 'Trains to Brazil' (met een stevige blazerssectie) en de behoorlijk briljante, van aardig wat elektronica voorziene titeltrack vieren uitbundig het leven. Af en toe slaagt de groep de bal een tikje mis en gaat het gevoel verloren in sentimentaliteit: het galmende 'If the World Ends' is er bijvoorbeeld behoorlijk over.
Dat 'Through the Windowpane' een voor een debuutplaat ongebruikelijk rijke en zelfs majestueuze plaat is, hoeft niet te verbazen. Dangerfield en de zijnen schrijven prima popsongs die ze arrangeren op een toch niet al te voor de hand liggende manier. Zo heeft 'Annie, Let's Not Wait' een haast belachelijke kermisbeat, maar blijft het een meer dan fijn nummer. Op de hele plaat zijn er voortdurend vreemde achtergrondgeluidjes of opname-experimenten te horen, zoals de gemanipuleerde strijkers in 'Made Up Lovesong #43'. Soms klinken de synths wat plastiekerig ('Blue Would Still Be Blue' drijft bijvoorbeeld op een absoluut walgelijk echoënd keyboardje), maar Guillemots zorgt met een heel arsenaal aan akoestische instrumenten meestal voor een tegenwicht.
'Through the Windowpane' is een opmerkelijk debuut. Op enkele missers na is de plaat perfect gebalanceerd en opgebouwd. Guillemots schrikt niet terug van grote gebaren, rijke arrangementen en stralende kleuren en blijft daarin toch geloofwaardig. De groep mikt op meer dan het gratuite effect. 'Through the Windowpane' is bombastisch en haast megalomaan, maar het album maakt zijn beloftes waar.
Meer over Guillemots
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
