Met 'Kur'r brengt Amiina na enkele ep's een eerste volledige plaat uit. De vier klassiek geschoolde IJslandse deernes die de groep uitmaken, zijn vooral bekend als strijkers van landgenoten Sigur Rós. Dat ze veel van die onvolprezen postrockdroneband hebben geleerd, is duidelijk te horen op 'Kurr'. Toch draagt de muziek van Amiina een eigen stempel.
De grandeur van een groep als Sigur Rós blijft bijvoorbeeld helemaal achterwege bij Amiina, dat voor een erg huiselijke en knusse sound kiest. De dames hebben zich naast hun strijkers een half magazijn aan lieve kleine speelgoedinstrumentjes aangeschaft en bouwen daar zorgvuldig geluidstapijten mee op. In de meeste songs wordt rond een herhalende basis een langzaam aangroeiend arrangement geweven dat naar climaxen hint maar die nooit tot uiting brengt. Amiina kiest voor een mooie subtiliteit die niet uitsluitend gezellig is: tussen de pingelende belletjes hangt regelmatig een dreigende sfeer, zoals bijvoorbeeld in 'Lóri' het geval is. De muziek bouwt langzaam op en zwermt in een gevoel van nakend onheil, dat toch niet uitbarst. Dat is niet de meest evidente keuze maar het zorgt er wel voor dat de muziek op 'Kurr' veel intenser wordt dan wanneer er duidelijke hoogtepunten zouden zijn: de spanning blijft voortdurend te snijden.
Niet dat het altijd griezelen geblazen is; meestal kiest Amiina voor een – typisch IJslandse – ijle berghutklank van vrolijk rondklinkende geluidjes over een strijkersbasis. Zo wordt die kaart al duidelijk getrokken in opener 'Sogg'. Een nogal poppy basisschema raakt ondergesneeuwd door neerdwarrelende geluidslagen. Daarbij valt de essentiële rol van stilte in de muziek op: het geluid van de buitenwereld raakt gedempt. Met een hoofdtelefoon kan het cocoonen meteen beginnen. Opvolger 'Rugla' is iets minder intimistisch en pakt uit met een opgewekte strijkerspartij die zich heel snel in je oor nestelt.
Amiina bewijst met 'Kurr' meer te zijn dan een strijkerskwartet in het zog van Sigur Rós. Natuurlijk zal de muziek van de vier dames voor IJslandkenners bekend aandoen – weer dat inheems gezang, weer dat voorzichtig opbouwen, weer die strijkers en allerlei belletjes – maar toch weet Amiina daarbinnen een eigen geluid te maken. Soundscapes verweven zich met folkkenmerken om uitgekiende muziekstukken op te bouwen. Amiina is meesterlijk in het gebruiken van subtiliteit en dosering, waardoor dit album minder onschuldig is dan het eerst lijkt. 'Kurr' lijkt aanvankelijk een gezellige laatavondplaat maar eist dan – als de betere poolvos in schaapskleren – verrassend veel aandacht op.
Meer over Amiina Kurr
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
