Tsjechië staat niet meteen bekend bij het metaalminnende publiek als een land waar kwaliteitsvolle muziek vandaan komt. Met Symphonity is er alvast een groep opgestaan die een dappere poging doet om de Tsjechische natie op de metaalkaart te zetten. Eerlijk is eerlijk: wat ze doen, doen ze degelijk. Vergelijkingen met onder meer Stratovarius, Sonata Arctica en Rhapsody gaan in dit geval zeker en vast op, al is het misschien de vraag wat de band aan deze lijst kan toevoegen.
De Rhapsody-link wordt overigens nog een tikje tastbaarder doordat zanger Olaf Hayer ook de stem is van Rhapsody's Luca Turilli en zijn solo-exploten. Enfin, links genoeg, maar hoe zit het precies met de muziek? Welnu, die staat bol van de bombast en de keyboardlijnen en -riedels vliegen een luisteraar dan ook om de oren. Idem dito overigens voor het gitaarwerk: dat is alweer vingervlug en sneller, en de soli flitsen langs alle kanten voorbij. De traditionele hoge uithalen in het zangdepartement mogen dan ook niet ontbreken en het recept voor een ultrabombastische metalband met symfonische allures is klaar. Nu goed, Symphonity doet een dappere poging om wat nieuws te bieden door progressieve invloeden in de muziek te stoppen. Dit heeft vooral als resultaat dat de nummers niet al te voorspelbaar zijn en soms duiken er atypische ritmes en riffs op. Door de band genomen is dit echter iets te weinig om enige indruk na te laten. De groep doet zijn best en het is duidelijk dat de muzikanten een bovengemiddeld spelniveau halen, maar de ziel zit er niet echt in. Een beetje kwestie van het ene oor in en het andere meteen weer uit en dat is nooit een goed teken.
Hoewel Symphonity aardig probeert om een neoklassieke heavy metalband te zijn die het wil maken, blijft het songmateriaal nog wat achter. Niet in termen van spelcapaciteiten maar vooral betreffende memorabele songs. Maar goed, liefhebbers van Rhapsody of Sonata Arctica zullen hier eventueel mee overweg kunnen.
Meer over Symphonity
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
