Disappears is een vaste waarde in de levendige alternatieve rockscene van de Amerikaanse grootstad Chicago. Het kwartet kneedt tegendraadse gitaren en bezwerende ritmische mantra’s tot recalcitrante klanktapijten waar echo’s van drone-, noise- en krautrock weerklinken. Sfeerschepping en experimenteerdrift primeren daarbij op afgelijnde songstructuren. Naar aanleiding van ‘Era’, de vierde langspeler in evenveel jaar, houdt de groep halt in de Kortrijkse concertzaal De Kreun.
Support act His Clancyness is het alter ego van de Canadese artiest Jonathan Clancy, die sedert enkele jaren in het Italiaanse Bologna resideert. Clancy heeft een verleden in verscheidene hardcore punkgroepjes, maar legt zich sinds 2009 toe op dromerige, lo-fi indierock. Na een aantal gelimiteerde releases verscheen ’s mans eerste volwaardige langspeler ‘Vicious’ onlangs op Fatcat. Op het podium van De Kreun wordt de zanger/gitarist geruggensteund door Giulia Mazza (synthesizer), Emanuela Drei (bas) en Jacopo Borazzo (drums).
His Clancyness steekt van wal met het uptempo ‘Zenith Diamond’, waar simpele maar efficiënte riffs, lijzige vocalen en complexloos voortjakkerende drums verstopt worden onder een dikke laag galm. Het slepende ‘Miss Out These Days’ laat etherische gitaarmotiefjes en zoemende synthpartijen culmineren in een breed uitwaaierend, melancholisch refrein. De minimalistische, strakke drumbeats van Borazzo contrasteren daarbij mooi met de frivole, veelzijdige baslijnen van Drei.
Hoogtepunt van het korte maar krachtige optreden is ‘Progress’, een fijnbesnaard indiepopnummer dat middels stuwend slagwerk, sprankelende melodielijnen en uitgesponnen synthesizers uitmondt in een betoverende coda. Gedurende de laatste twee songs verdrinkt Clancy’s gitaar in de voor het overige nochtans zeer puike geluidsmix, waardoor het optreden een ietwat monotoon en drammerig slot kent.
Tijdens ‘Elite Typical’ komt de groep gelukkig onder stoom. Een pulserende baslijn, stompende basdrum en frenetiek hihatgeritsel vormen de hoeksteen voor een op muziek gezette duiveluitdrijving waar unheimische effecten en manische zang de plak zwaaien. Het abrasieve ‘Girl’ ensceneert vervolgens een gewelddadige sonische aanval op eenieders buis van Eustachius. De stomende groove van ‘Power’ onderstreept de sterkte van Disappears’ ritmesectie, terwijl beide gitaristen zorgen voor een psychedelische geluidstrip.
Het in sneltempo afgehaspelde ‘Pre Language’ lijkt eerder een verplicht nummer dan een welkome toevoeging aan de setlist. Deze gebalde, relatief conventionele gitaarsong past dan ook niet echt binnen het zinderende krautrockexposé dat de groep ten berde geeft. Dan blijkt ‘Love Drug’ een betere keuze: repetitief roffelende drums en ongedurige gitaaraanslagen gaan langzaam crescendo naar een viscerale apotheose van gierende noise. Een hypnotiserend ‘Ultra’ borduurt verder op de symbiose tussen uitgebeende herhaling en spookachtige experimenten.
In ‘Joa’ is een glansrol weggelegd voor drummer Noah Ledger. Met een combinatie van mathematische precisie en monsterlijke overgave beukt hij bijna zijn trommels aan flarden, zonder daarbij aan ritmische subtiliteit te moeten inboeten. Vergelijkingen met Jon Stanier, de menselijke metronoom van Battles en Helmet, zijn niet van de lucht. De rest van de groep volgt zijn voorbeeld en evoceert een muzikaal spanningsveld van snijdende gitaren en mesmeriserende vocalen.
Na een slordig begin weet Disappears zo toch een zinnenprikkelend optreden neer te zetten. Eens de groep de juiste flow gevonden heeft, blijkt ze een goed geoliede machine die kwistig strooit met kronkelende ritmes, onheilspellende gitaarklanken en hartstochtelijke zangpartijen. Het resulteert in een avontuurlijk geluidslabyrint waarin het heerlijk verdwalen is.
