"Music interferes with planetary projections", dat was de belofte die organisator VK maakte over het dubbelconcert van Deaf Center en Helios. En die belofte maakte ze waar, zij het slechts in beperkte mate. De verheven klanken van Deaf Centre gingen inderdaad een wisselwerking aan met de geprojecteerde sterren aan de hemel. Helios moest het, ondanks zijn sterrenkundig naam, zonder projecties doen, maar was muzikaal heel wat rijker.
Hemelse muziek
De elektronica van Deaf Center kreeg voor dit concert de vocale steun van de Noorse Kristin Evensen Gaever. De hemelse stem zorgde er dan ook voor dat de muziek van het duo kon concurreren met de sterrenhemel bovenaan.
Al in het begin van het concert mocht de hoge vrouwenstem een duet aangaan met een maansverduistering. De stem riep ook melancholie op bij verouderde foto's van Brussel die onder de sterrenhemel geprojecteerd werden. De zweverige elektronica ondersteunde haar stem waardoor het geheel verheven, maar niet ijl klonk. De verheven pathos maakte dan even plaats voor dreiging wanneer de sterrenbeelden op de koepel van het planetarium verschenen. De dierenriem werd steeds prominenter afgelijnd en tolde boven de hoofden. Deaf Center speelde op deze bewegingen in door een heuse geluidsmuur op te bouwen die deed denken aan de optredens van Mogwai.
Wanneer de sterrenbeelden opgegaan waren in de donkerte van het heelal, kwam de hoge stem van Evensen terug. Het leek alsof haar goddelijke stem de planeten aanriep, want wat later stonden de planeten weer te glimmen boven projecties van de Zuidpool. Zoevende geluiden creëerden een sneeuwstorm. De elektronica verkende het verlaten continent nog verder met een eenzaam getik dat langzaam opbouwde.
Maar daarna was er weer plaats voor warmte. Een zachte piano kondigde de maan aan en een hijgende stem in de verte lokte de dierenriem terug. Evensen mocht aanvullen met haar stem en door middel van de elektronica leek het even alsof er drie zangeressen aan het zingen waren. De stemmen gingen zo atmosferisch hoog alsof ze het eeuwige karakter van de sterrenhemel wilden benadrukken.
Vliegtuiggeluiden en gekraak doorprikten al snel alle hogere aspiraties en trokken de luisteraar/kijker terug naar het dagelijkse leven. Maar niet voor lang. De gastvocaliste zette een aria in om opnieuw het verhevene van de sterren te onderstrepen. De stem klonk kil alsof ze gezongen was in een lege woestijn. De elektronica liet de stem nog even meerstemmig worden en dan hield Deaf Center het voor bekeken.
Deaf Center verraadde met dit optreden dat het niet echt muziek maakt die autonoom kan bestaan. Hun geluiden zijn ideaal om een ander medium te ondersteunen zoals film, theater of in dit geval projecties. Dan pas krijgt de muziek van Deaf Center een waarde, want op zich is het wat magertjes. Maar in de wisselwerking met de sterrenprojecties was het magistraal.
Mooie liedjes duren niet lang
Keith Kenniff van Helios is een wat rare vogel, zoveel is zeker na zijn passage in het planetarium. Na amper 8 nummers gaf de man met een korte zwaai aan dat het concert gedaan was en verdween hij richting uitgang. Applaus voor meer muziek was dus overbodig.Dat het concert zo kort was, kan te wijten zijn aan het feit dat Keniff lange pauzes liet tussen de nummers. Een andere mogelijkheid is dat het concert zo sterk was dat zowat iedereen in de zaal hoopte dat het nooit zou stoppen.
Keith Kenniff had voor dit concert zijn broer uitgenodigd om hem te assisteren. De twee hadden hun handen vol met hun scala aan instrumenten. In één en dezelfde song verwisselden de twee enkele keren van instrument. Instrumentale veelzijdigheid is dan ook één van de voornaamste kenmerken van Helios. Dat de familie Kenniff dan na 8 nummers bekaf was, is niet meer dan normaal.
Helios speelde voornamelijk songs uit zijn laatste album 'Eingya'. Met 'Dragonfly Across An Ancient Sky' werden de instrumenten ingespeeld en toonde Keith Kenniffs broer zich al meteen een volwaardige muzikant. Enkele nummers later kreeg hij zelfs een hele solo voor zijn rekening die hij dan ook met verve afwerkte.
De projecties tijdens Helios' concert deden weinig recht aan de unieke locatie. Af en toe mocht de maan en enkele planeten zich boven de band vertonen, maar voor de rest werden er enkele foto's van krekels of garnalen geprojecteerd. Nu, de muziek van Helios kan op zich al voldoende boeien. Ook is het ongezien met welke toewijding de twee zich op hun instrumenten stortten. Live klonk de muziek helemaal hetzelfde als op plaat. Bij de meeste hedendaagse bands is dat een pluspunt, maar niet voor dit concert van Helios. In een zaal met dergelijke mogelijkheden verwacht het publiek meer.
Helios maakt heerlijke muziek om bij weg te dromen, maar de visuele voorzetten zoals die bij Deaf Center waren getoond ontbraken. Visueel viel er dus weinig te beleven. Muzikaal was het concert van Helios opperste genot.
