25 x 4 = 100 en honderd is per definitie een feestgetal. Dat een gezellige club als 4AD al vijfentwintig jaar lang met succes een eigen alternatieve muzikale koers kan varen, is dus zeker reden voor de nodige festiviteiten. Gelukkig heeft het bestuursteam uit Diksmuide niet geopteerd om vijfentwintig slagroomtaarten te bakken of speciale partyhoeden te ontwerpen, maar wel om zijn culturele lijn door te trekken in een pracht van een verjaardagsprogramma.

In feite staat zowat heel het voorjaar in teken van dit jubileumfeest. Vanaf 1 april tot de tweede helft van mei zullen minimaal drie avonden per week in teken staan van 25 jaar 4AD, waarbij meer dan dertig bands het podium zullen betreden, een verjaardagsparty, een ecodag, een wieleravond en een muziekkwis even negerend.

4AD crew (Foto: Jelle Vermeersch)
4AD crew (Foto: Jelle Vermeersch)
Ook voor dit verjaardagsprogramma houdt 4AD een mooi evenwicht tussen eigen talent en internationale krachten, met grote nadruk op exclusieve shows. Een avond waar liefhebbers van demonische, donkere gitaardronemuziek reikhalzend naar zullen uitkijken, is voorzien voor 16 april. Niemand minder dan de Amerikaanse band Gravetemple bezoekt immers opnieuw het muziekhuis dat in de schaduw van de Vredestoren staat. Dit project was tot voor kort een eenmalige samenwerking tussen Steven O’ Malley (Sunn O))), Oren Ambarchi en Attila Csihar (Mayhem): drie iconen in de wereld van experimenteel, minimalistisch doomgitaarwerk. Na de release van het fabuleuze ‘The Holy Down’ zo’n vijf jaar geleden en enkele zeldzame liveoptredens, leek het doek over Gravetemple gevallen, tot in 2013 een plotse reïncarnatie de liefhebbers verblijdde. Waar de enkele, meer dan een uur lange ambienttrack op het debuut al blijk gaf van een avantgardistische ingesteldheid, vertaald in krakende geluiden, spoorecho’s, stoorruis en grommende gitaardreigingen, wordt het experiment nu nog verder door getrokken. In een mist met spaarzame belichting gehuld, presenteert het statische gezelschap languit gerekte, overdonderende drones vol feedback die regelmatig openbarsten in hardnekkige drumprestaties van Astralische gast Matt Sanders en zelfs stukken botsende freejazz. Spreekt voor zich dat deze indrukwekkende passage uniek en eenmalig zal zijn.

Om het exclusieve karakter van de avond extra in de verf te zetten, komt Amena spil en gitarist Mathieu Vandekerckhove zijn project Syndrome live presenteren. Het fabuleuze, vorig jaar verschenen ‘Now and Forever’ – een muzikale levensles voor kersverse zoon Wolf – gaf in een donkere dromerigheid weer waar de voortrekker van de Church of Ra muzikaal voor staat: meditatieve muziek vol gitaaremotie, langzame en penetrante evoluties en mysterieuze, diepe nevels maar toch ook met een optimistische ondertoon. Verslavende thema’s van akoestische gitaar, een lome bas of zelfs een doordringend synthesizermotief bouwen mee aan de forse, bedwelmende muziekbelevenis van Syndrome. Een imponerende confrontatie tussen muzikanten en publiek is gegarandeerd.

Gravetemple
Gravetemple
‘Stevig’ kan ook op een andere manier. De kans is groot dat de jongste twee generaties niet meer volgen, maar 4AD mag niemand minder dan Stiff Little Fingers verwelkomen. Deze Ierse garagepunkband stamt af uit de tijden dat bands als The Sex Pistols, The Damned en The Clash in Londen politieke straatrellen veroorzaakten (enkel deden zij dat in het Noord Ierse Belfast). Drie decennia later blijkt het kwartet nog steeds enig rock’n’roll vuur te bezitten en zijn mijlpaal in de punkgeschiedenis, ‘Inflammable Material’, luidkeels te verkondigen. Snelle, strakke, luide vier maten gitaarsongs met het nodige meezinggehalte staan echter nog steeds overeind en hebben het aftakelproces van de bandleden overleefd. Punk never dies! Meer nog, de twee resterende oorspronkelijke Fingers lijken de al vijf jaar geleden aangekondigde nieuwe plaat eindelijk te gaan afwerken, dus naast oerdegelijke punkklassiekers krijgt het publiek ook wat nieuwe dingen voorgeschoteld, voor zover er sprake kan zijn van een “nieuw geluid”.

Als opwarmer voor deze hanenkammenavond, komt de Belgisch-Nederlandse band Unwanted Tattoo de zaal opjutten. Twee gepiercete, skinny frontdames die hun man weten te staan, binden dit gezelschap dat hoekige, snelle gitaarblues en punkrock’n’roll maakt zoals destijds The Stooges en The Misfits aandurfden. Een bandlogo van een met gitaren doorprikt hart met vlammen, spreekt boekdelen. Luide, swingende drie minutensongs met een stevig bitch-gehalte worden in een razend tempo op het publiek afgevuurd. De ervaring die de leden in meer dan een handvol andere punkbands opdeden, zorgt voor een stevige podiumpresence die iedereen bij het nekvel grijpt. Een eigen plaat uitbrengen is er bij dit viertal nog niet van gekomen. Obscure clubs en een bierliefhebbend publiek met gescheurde jeans het hoofd op hol brengen, des te meer.

Begin mei verwent 4AD de hipsters met een avondje zonder klinkers. Het Belgische BRNS wordt door de pers in één adem vernoemd met een band als Yeasayer. De multi-instrumentalisten vinden met hun strakke, ritmisch intrigerende songs telkens zichzelf uit door elke keer opnieuw van nul te beginnen. Dat levert gelaagde, claustrofobische songs op met een neurotische ondergrond, een inventieve gekte en een boel originele klanken die echter gebonden blijven door lekkere catchy harmonieën en een opvallende, vervormde samenzang. Het mini album ‘Wounded’ bulkt van de hoeken en haken en klimt regelmatig op tot een stevige Apocalyps, maar smeekt met zijn zeven energieke postpunksongs toch vooral om een livepodium.

Het Finse trio K-X-P sluit mooi aan bij de doe-het-zelfhouding van BRNS. Kaukolampi en Puranen laten zich door diverse drummers bijstaan (vandaar de X) en laten enkel al uit de titel van hun recente tweede plaat (‘//’) blijken het niet zozeer op te hebben met muzikale wetmatigheden. Een ruige garagesound, ronkende gitaarlijnen en een postwavekarakter wordt even snel opgetrokken als overboord gegooid in een landschap waarin gretig wordt geplukt uit het verleden met glijdende synthesizerlijntjes, freejazzpartijen met digitale blazers, middeleeuwse zangpartijen en heuse noisepunkexplosies. Het is niet eenvoudig om daar wat bij voor te stellen, maar het album blijkt met zijn moddervette sound een bakermat voor vlotte melodieën en intrigerende songconstructies die in al hun complexiteit toch erg vanzelfsprekend over komen. Woorden als ‘heldhaftig’, ‘wondermooi’ of ‘betoverend’ zijn nog niet krachtig genoeg om van toepassing te zijn op K-X-P.

Tarike Gellé
Tarike Gellé
Van een geheel ander kaliber, zijn de voorziene avonden met Huiskamerconcerten. De club treedt uit zichzelf en zoekt de intimiteit van een woonkamer op: klein, compact, introvert en erg confronterend. Zo zullen twee avonden op rij telkens drie acts hun ziel bloot leggen en is het wat wikken en wegen of het trio Wannes Capelle (Het Zesde Metaal), Flying Horseman (solo) en Talike Gellé of dat van The Bony King of Nowhere (solo), Scarlett O’ Hanna en Reena Riot nu het meest de moeite zal lonen. De eerste keer wordt broos singer songwriterschap immers verrijkt met de charmante, zielsroerende verschijning van de in België vertoevende dame uit Madagascar, Talike Gellé die met een heldere, wat donkere stem vol sensualiteit en zweverigheid op en top Afrikaanse muziek presenteert. Denk aan intrigerende keelzang, bijzondere percussiebegeleiding, sobere Beko blues tot meer uitbundige Afrofunk, de spreekwoordelijke lach en de traan. Met behulp van eigengemaakte instrumenten als de Katsa (op basis van een conserveblik), Katsa Volo (een besnaarde bamboestronk) of de Langoro (Madegaskische oorlogstamboerijn) zorgt Gellé voor een indrukwekkende afwisseling tussen meer rudimentaire, traditionele oerwoudliederen afkomstig van Pygmeeën en moderne griot blues, een repertoire dat ze gerust kan dragen zonder het polyfone trio Tiharea.

De tweede avond gaat een gelijkaardig broos akoestisch gitaarliedjesprogramma meer de vrouwelijke tour op met Vi.be kracht Reena Riot (ofte Naomi Sijmons) die op haar net uitgekomen ep gevoelige liedjes presenteert van vrouwelijke folkblues en countrypop met fijnzinnige snaarmelodieën en een karaktervolle, hoge stem maar met een onderhuidse kracht die knipoogt naar rebelse boegbeelden als Janis Joplin (vandaar allicht de “Riot”). De in Brussel vertoevende Française Scarlett O’Hanna gaat inmiddels al vijf jaar de solo tour op maar mocht pas afgelopen najaar haar eerste volwaardig album ‘The Imposter’ voorstellen. Liedjes onder begeleiding van harp, piano en gitaar klinken erg minimalistisch, maar dankzij een vlot en wat hoekig karakter ook erg eigenzinnig. O’Hanna is alweer bezig aan een opvolger nadat ze niemand minder dan Wilco mocht vergezellen in zijn Europese tournee en laat zich leiden door een indrukwekkende rommeligheid, ongebreideld experiment en een haast poëtische, progressieve muzikale uitstraling.

Spreekt voor zich dat het programma nog heel wat meer spek voor eenieders bek bevat. Motorpsycho, De Dolfijntjes of Chelsea Wolfe zijn namen die zeker ook de nodige aandacht verdienen. Reden te meer dus om de organisatoren persoonlijk te gaan feliciteren met hun jarenlange inzet.

Meer over 25 Jaar 4AD


Verder bij Kwadratuur

Interessante links
Agenda
Concertagenda
  • Geen concerten gevonden.