Kris Davis maakt de laatste tijd indruk in de Downtown scene. Als pianiste en improvisator, maar ook als arrangeur en bandleidster. Begin maart speelt de Canadese in Gent met een trio dat voor liefhebbers van uitdagende jazz zeer tot de verbeelding spreekt.
foto: Peter Gannushkin
Op basis van haar discografie lijkt Davis niet de meest actieve side(wo)man, maar concentreert ze zich voornamelijk op eigen projecten. De afgelopen maanden verschenen van haar dan ook verschillende albums, waaronder 'Capricorn Climber' (in kwintet met Ingrid Laubrock, Trevor Dunn, Tom Rainey en Mat Maneri) en haar tweede soloplaat 'Massive Threads'. Met ‘Waiting for You to Grow’ bracht ze eveneens een nieuwe plaat uit met bassist John Hébert en drummer Tom Rainey, ofte het Kris Davis Trio. Het is de opvolger van het in 2010 verschenen ‘Good Citizen’, waarop Davis een staalkaart van haar mogelijkheden toonde. De titel ‘Waiting for You to Grow’ verwijst naar de periode waarin ze de nieuwe plaat schreef en opnam, en terwijl hoogzwanger was van haar eerste kind.
Als pianist wordt Davis wel eens een nakomer van Cecil Taylor genoemd. Het klopt dat ze niet vies is van enige complexiteit in haar composities en improvisaties: ze verwijst regelmatig naar hedendaagse klassieke componisten als Berio, Ligeti en Cage, en noemde 'Patterns in a Chromatic Field' van Morton Feldman ooit haar favoriete stuk. Desondanks klinkt haar muziek heel open en op een bepaalde manier zelfs toegankelijk. Clusters, prepared piano (die in haar solowerk vaak opduikt) of een lange atonale frase, allemaal hebben ze een haakje waardoor de luisteraar kan blijven aanpikken. In 'Whirly Swirly' (uit de nieuwe trioplaat) is dat bijvoorbeeld een baspatroon van Hébert, maar Davis gebruikt net zo goed een welgemikte riedel of een scherpe vamp om iedereen bij de les te houden.
foto: Peter Gannushkin
Het Kris Davis Trio is een voorlopig hoogtepunt in de carrière van de nog maar 33-jarige pianiste, maar haar ambities reiken nog heel wat verder. Dankzij een beurs van Shifting Foundation creëerde ze eind 2013 werk voor een octet genaamd Infrasound, waarin naast Nate Radley (gitaar), Gary Versace (orgel) en Jim Black (drums) ook nog vier basklarinettisten figureren, waaronder Joachim Badenhorst. Met dit project wil ze focussen op de lagere regionen van het geluidsspectrum, wat nogmaals duidelijk maakt dat deze pianiste niet met evidenties te verleiden valt. Jonge moeders die risico's nemen, het komt niet al te vaak voor.
