Voor 2009, het Haydnjaar, werkte Jaap van Zweden met het Nederlandse Radiokamerfilharmonie aan een selectie van Haydn-symfonieën. Deze cd stelt drie minder vaak gespeelde symfonieën voor. Ondanks hun onregelmatige nummering, zijn de 31ste en 72ste symfonie vroege werken van Haydn, die binnen een korte tijdsspanne geschreven werden, in de eerste plaats om de verbluffende mogelijkheden van de vierkoppige hoornsectie van het hoforkest van Esterhazy te demonstreren. Haydn benut dan ook alle (toch enigszins beperkte) mogelijkheden van de barokhoorn en schrijft vier virtuoze en hoge partijen voor die de 31ste symfonie haar bijnaam 'Hoornsignaal' gaven. Symfonie nummer 73 kwam pas later en is conventioneler wat het gebruik van het orkest betreft maar bezit een finale vol met jacht(hoorn)motiefjes - Haydn leende die finale uit de opera 'La Fedelta Premiata' -en is dus een geschikte compagnon voor de andere twee symfonieën op deze plaat.
Van Zweden mag rekenen op een aantal uitstekende solisten en niet alleen de vier hoorns die zo een prominente rol spelen in twee van de symfonieën. Die hoorns spelen bezitten een slanke, verzorgde klank en een zuiver en soepel aansprekend hoog register waar Haydn in deze muziek veelvuldig gebruik van maakt. Snelle loopjes en andere virtuositeit worden niet opdringerig ten gehore gebracht maar komen met een aangename vanzelfsprekendheid. De sololijnen in cello, viool of fluit klinken minstens even goed en Haydns 31ste en 72ste symfonieën geven zowat elk orkestinstrument de kans om te schitteren als solist. De finales van beide symfonieën zijn niet toevallig variatiereeksen waarin elk instrument om de beurt aan bod komt. Erg mooi is bijvoorbeeld de cellovariatie in de finale van de 31ste symfonie, die soepel uitgevoerd wordt met een opvallend mooie celloklank.
Articulatie en frasering waren hoorbaar belangrijk aandachtspunten tijdens deze opname en het zijn zulke doorgedreven en verzorgde fraseringen die deze uitvoering zo muzikaal doen klinken. in combinatie met pauken klinken de blazers, gesteund door vier hoorns, militair en opzwepend in de 72ste symfonie. Een klavecimbel versterkt de continuo, iets wat wel vaker gedaan wordt bij uitvoeringen van (vroege) Haydn. Het is echter wat jammer dat herhaalde passages doorgaans niet gevarieerd of omspeeld worden, zoals vaker de gewoonte is bij oude-muziek orkesten maar letterlijk herhaald worden. het gebeurt wel, zoals in de hobomelodie in het menuet van de 73ste symfonie maar niet bij iedereen. Dat is nu maar een detail, maar wel eentje dat deze opname een stukje sprankelender had kunnen doen klinken. Verder echter niets dan lof over deze Haydn-cd vol met energie en stijlbesef, een combinatie die resulteert in een cd die in de eerste plaats hoornliefhebbers maar een verder ook erg ruim publiek zal kunnen aanspreken.
Meer over Joseph Haydn
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
