Integrale opnames van Beethovens negen symfonieën zijn dik gezaaid de laatste jaren. Zo bracht het London Symphony Orchestra vorig jaar zijn eigen reeks uit onder leiding van Bernard Haitink net als het Minnesota Orchestra met Osmo Vänskä. Bij ons werkt Philippe Herreweghe met deFilharmonie aan een integrale opname, net als Jos van Immerseel met zijn eigen Anima Eterna. Deze zesvoudige cd-box bundelt opnames die het Saarbrückner Radio Symfonieorkest in 2005 en 2006 maakte onder leiding van de Poolse dirigent Stanislaw Skrowaczewski.
Skrowaczewski volgt, net als Bernard Haitink in zijn recente opnames, eerder de historische uitvoeringspraktijk met zijn nadruk op frasering, articulatie en transparantie. Zo vermijdt hij bijvoorbeeld al te trage tempi en dat zorgt ervoor dat zelfs de langzame delen een vlotte cadans met zich meedragen. De trage inleiding van het eerste deel van de tweede symfonie wordt zo niet uitgemolken tot het de dramatische spankracht van de negende krijgt – een dramatiek die in een dergelijk klassiek werk trouwens aardig anachronistisch over zou komen. Dat wil echter niet zeggen dat Skrowaczewski Beethovens muziek niet op een epische manier kan presenteren. Het trage deel uit de derde heeft zelden zo majestueus geklonken als op deze opname. Ook in de snelle delen wordt niet echt op effecten gespeeld. De finale van de zevende had bijvoorbeeld moeiteloos meer adrenaline naar omhoog kunnen pompen maar Skrowaczewski verkiest nauwkeurigheid en afwerking boven onstuimigheid.
Ook bijzonder knap aan deze opname is de uitstekende balans tussen strijkers en blazers. Hoewel er op moderne instrumenten gespeeld wordt, blijven de blazers erg compact en kernachtig klinken. Zij worden ondersteund door trompetten die zich doorgaans erg discreet voordoen en droge pauken die veel goeds doen voor de frasering en ritmische kracht in Beethovens muziek. De strijkers zelf klinken slank en helder. In elke frase, zelfs als het slechts om begeleiding gaat, hoor je dat er veel aandacht naar articulatie is gegaan. Bovendien valt de grote kwaliteit van de strijkersgroep van dit orkest zelf op, want elke sectie klinkt fris en uiterst gelijk en dat laat hen toe op gelijke voet de dialoog met de blazers aan te gaan.
Bij de zangers in de negende symfonie ligt de nadruk ook sterk op transparantie en dictie. Sopraan Annette Dasch zingt voornamelijk barok en zorgt hier dus voor een heel verstaanbare, slanke Beethoven. Alleen tenor Christian Elsner klinkt wat weinig geëngageerd in de 'Turkse Mars' uit de finale maar dat maken bas Georg Zeppenfeld of alt Daniela Sindram dan weer ruimschoots goed.
Grootste minpuntje is misschien dat hier enkel de negen symfonieën voorgesteld worden terwijl het net al te vaak de gewoonte is een dergelijke opname aan te vullen met ander orkestwerk van Beethoven – de resterende minuten op een cd met slechts één symfonie worden dan aangevuld met een ouverture of zelfs met een concerto.
Zelfs binnen een zo vaak opgenomen repertoire als Beethovens negen symfonieën, laten deze opnames indruk achter. Skrowaczewskis aandacht voor detail en helderheid doen deze werken fris en jeugdig klinken, met een opzwepende ritmiek en een fijne, delicate orkestklank.
Meer over Ludwig van Beethoven
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
