Zygomatik is het nieuwe project van Piet Verbist, de oorspronkelijke bassist van het Jef Neve Trio. Van de romantiek van deze laatste groep is bij Zygomatik weinig te bespeuren. Verbist gooit het immers over de lichtjes funky boeg met duidelijke riffs en grooves, hier en daar een fuzzy effect op het basgeluid en Bram Weijters op Fender Rhodes. In aanvulling op de ritmesectie zijn er op de cd ook drie saxofonisten te horen, die alleen of in duo gebruikt worden.
Dit laatste zorgt er mee voor dat de stukken die Verbist voor het project schreef meer zijn dan louter herhaalde patronen. Hij zorgt voor echte, zij het niet vlot onthoudbare melodieën, laat de saxen af en toe rond elkaar kronkelen en heeft een duidelijk zwak voor asymmetrische maatsoorten die echter steeds vanzelfsprekend en spontaan klinken.
De sfeer op de cd wisselt van dromerig tot voorzichtig dansbaar, zonder echt aanstekelijke te worden, wat meteen het grote probleem van ‘Zygomatic’ lijkt te zijn.
Hoe vakkundig het allemaal ook bij momenten mag klinken, de groep mist duidelijk punch.
Aan Verbist zelf zal het niet gelegen hebben: die komt best wel potig uit de hoek, met een klare timing en een stevig geluid. Dat ligt anders bij drummer Herman Pardon. Hier en daar komt hij niet helemaal juist gelijk uit met zijn collega’s en in ‘La Filosofia Del Jamón’ lijken zijn koebel en cimbalen verloren te lopen in het geluid. Later op het album wordt hij ritmisch interessanter en gevatter, met kleine accenten en roffeltjes. Helaas blijft hij hiermee in een standaarddynamiek hangen waardoor het voor de luisteraar nooit naar adem happen is, zelfs niet wanneer er in ‘Above & Beyond’ ten langen leste een tempoversnelling doorgevoerd wordt.
Ook Weijters blijft vaak hangen in voorspelbare patronen en jaagt de temperatuur niet de hoogte in. Wanneer hij al eens buiten de lijntjes kleurt, is het eerder aan de ijle, zwevende kant, zoals met de mooie, fluitachtige tonen in ‘PMS Alert!’. Alleen is het jammer dat die geen tegenhanger vinden aan de andere kant van het energiespectrum.
Dat de beperkte kracht van de ritmesectie niet altijd even sterk opvalt, heeft te maken met de persoonlijkheid van de aanwezige saxofonisten. Vincent Brijs op bariton of Fred Delplancq en Matt Renzi op tenor zijn niet meteen krachtspelers, al kunnen de laatste twee daar wel een en ander tegenover zetten. Delplancq is harmonisch aan het wroeten en zoeken, waardoor hij steevast buiten de muzikale clichés belandt. Renzi heeft niet eenzelfde diepgang, maar is dan weer qua toon net iets steviger en laat af en toe mooi horen hoe hij schemerzone tussen “zuivere” noten en overblazen perfect beheerst en muzikaal kan uitbuiten.
Beiden steken ze bovendien een keer het vuur aan de lont: Renzi schaatst in ‘Pulse’ lekker omhoog en Delplancq begint in ‘Cut the Crab’ aan een stevige opbouw. Jammer genoeg worden de saxofonisten nooit echt geruggesteund door de ritmesectie. In het oosters aangezette Rush ed-Dunyâ (dat echter de mystieke warmte mist) wordt er wel een stapje verder gegaan in de gezamenlijke ontplooiing, maar ook hier blijft de muziek met de voeten op de grond. Standvastig, maar helaas ook wat weinig opwindend, wat tevens het verhaal van het hele album is.
