De Franse accordeonist Richard Galliano wordt eind dit jaar 57. Een half jaar eerder nam hij 'L'Hymne à L'Amour' op, samen met vibrafonist Gary Burton, bassist George Mraz en Clarence Penn op drum. Het album laat een muzikant horen die niet geplaagd wordt door een laattijdige muzikale midlifecrisis, maar die zijn richting nu al jaren gevonden heeft.
De cd klinkt niet als een eerbetoon aan de grote passie, eerder aan de liefde van alledag: heel herkenbaar, maar daarom niet minder gemeend. De emotionele geladenheid die door cd loopt, klinkt uiterst beheerst, waardoor het delicate en het romantische heel vanzelfsprekend gaan klinken, voor sommige luisteraars waarschijnlijk iets te. Dit neemt echter niet weg dat de goedmoedige glimlach en de heerlijk trage Frans-Italiaanse filmsfeer heel charmant werken en met klasse in muzikale een vorm gegoten worden.
Van meet af aan valt het heldere klankbeeld op, waarbij vibrafoon en accordeon vooraan zitten en drum (soms borstelend, maar steevast zacht) en bas een ondersteunende rol vervullen. Bovendien laten ook de voortrekkers Galliano en Burton zich van een nederige kant horen. De composities mogen de echte sterren van de cd zijn, waarbij de melodieën en harmonieën hun werk mogen doen. Gelukkig is het repertoire van het album hierop afgestemd. De plaat bevat niet minder dan vijf stukken van Astor Piazolla, een voor een composities die intrinsiek genoeg te bieden hebben om op deze bescheiden manier gebracht te worden. Ook de meeste andere stukken werken in deze context. Alleen Galliano's eigen bossa nova 'Para Jobim' pakt muzikaal veel minder. Bovendien wordt in dit stuk gekozen voor een wel erg veilige structuur met solo's tussen de verschijningen van het thema.
In 'Milonga is Coming' en 'Operation Tang' wordt net andersom gewerkt. Individuele solo's zijn hier ondergeschikt aan het arrangement en het ensemblespel dat echter nooit opvallend technisch of virtuoos wordt. Een gelijkaardige benadering is te horen in Bill Evans' 'Waltz for Debby' die vederlicht uit de speakers komt en waarbij het kwartet zich zo hyperverfijnd en gestileerd laat horen dat de bescheidenheid bijna te veel wordt. Bijna, want nergens op de plaat dienen er tenen gekruld te worden. De titelsong van de cd – een chanson uit het repertoire van Edith Piaf – werkt perfect zonder tekst en ook de driestemmige inventie van Bach waar het kwartet zich aan waagt, houdt stand. Door het respecteren van de polyfonie van het origineel kunnen de muzikanten er ongegeneerd een elegante wals van maken, zonder Bachs muziek in een al te pluchen salon te versmoren.
Enkele jaren voor zijn zestigste verzet Richard Galliano geen bakens, maar doet hij gewoon wat hij graag en goed doet. Verrassingen zijn er op 'L'Hymne à L'Amour' dan ook niet te bespeuren, maar wie open staat voor de vanzelfsprekende subtiliteit van deze plaat, zal snel het verschil horen tussen behang en dit album.
Meer over Richard Galliano Quartet
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
