Met het album ‘Chicken Feet’ is Sean Bergin alweer toe aan een nieuw hoofdstuk in zijn Mob-verhaal. Mob (dat staat voor “My own band”) is de naam van een verzameling projecten waarmee de van oorsprong Zuid-Afrikaanse, maar sinds lange tijd in Nederland wonende saxofonist zijn creativiteit kan botvieren. Andere incarnaties van Mob werden bevolkt door bekende figuren als Phil Minton en Han Bennink, maar deze New Mob lijkt wat bescheidener van opzet. Een mengelmoes van stijlen en invloeden, met jazz, improvisatie en liederen van alle slag als meest prominente voorbeelden, maakt van het live opgenomen ‘Chicken Feet’ een bonte verzameling muzikale werkjes. Zeemzoete stemmen, vrijpostige herrie en een aanstekelijk calypsodeuntje passeren schijnbaar in willekeurige volgorde de revue.
Bergin wordt in deze New Mob bijgestaan door zijn dochter en zangeres Una Bergin, Felicity Provan, Anna Nijdam, Allan ‘Gunga’ Purves en Ernst Glerum, zonder twijfel de bekendste van het gezelschap. Buiten Bergin zelf, die zelf wel eens imponeert op de tenorsax in ‘Jazz Zoot’ en ‘My Dear Rose’, is er weinig sprake van musiceren op het scherp van de snee. Bijna alles schrijdt voort aan een gezapig tempo en de muziek wekt af en toe een nonchalante indruk. De titeltrack begint bijvoorbeeld erg mooi met een geslaagd canon, maar de plotse transformatie naar een vrolijk ukelele-deuntje met vocale ondersteuning is een beetje een afknapper. Eigenlijk zijn de vocals een algemeen probleem op dit album. Er wordt wel degelijk mooi gezongen en het scatten is verzorgd, maar het wekt bijna overal een steriele, afgeborstelde en wat saaie indruk.
Met het onverwachte ‘Hatfield & MacDougal’ lijkt de plaat opnieuw open te bloeien. Een glitterende, “folky” melodie van harpiste Anna Nijdam wordt slechts begeleid door kale percussie, en zo weet deze New Mob voor een zeldzame keer diep door te dringen bij de luisteraar. ‘Mixing It’ (dat we nog kennen van Bergins samenwerking met Rogério Bicudo) en ‘My Dear Rose’ kennen vervolgens nog wel enkele goede momenten, maar telkens wanneer de middelmatige vocals in deze stukken het voortouw nemen daalt het niveau zienderogen. Afsluiter ‘Sonnet 119’ kan de schijn nog even hoog houden, maar ondanks het overduidelijke potentieel blijft ook dit stuk haperen vooraleer het echt interessant kan worden.
Het publiek in het Bimhuis leek zich tijdens het concert wel kostelijk te amuseren. Er was duidelijk ook wel wat grappigs gaande op het podium, maar daar heeft de luisteraar van dit schijfje natuurlijk geen boodschap aan. Zo komt ‘Barking Dog’, waarin alle leden een tijdlang blaffen als een hond, simpelweg gênant over, ondanks de lachsalvo’s van de toeschouwers. De musici voelden zich klaarblijkelijk in hun sas en de sfeer was op en top positief, maar ‘Chicken Feet’ is als cd op verschillende fronten een tegenvaller.
Meer over Sean Begin's New Mob
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
