De Nederlandse saxofoniste Tineke Postma (afgestudeerd in 2003) meent het. Met internationale prijzen op de schoorsteenmantel, beurzen voor de Manhattan School of Music, een cd-voorstelling op het North Sea Jazz Festival en een Amerikaanse tournee aan de zijde van Dianne Reeves is de saxofoniste één van de opkomende dames van de Nederlandse jazz.
Qua publiekbereik zou het met Postma's derde cd 'A Journey That Matters' wel eens kunnen lukken. Haar zoete saxklank zal er bij een aardig deel van het publiek vlot ingaan. Met haar zachte toon en dito aanzet trippelt ze – zeker op sopraansaxofoon – op de toppen van haar tenen rond als een ballerina. De lichtvoetigheid van haar spel wordt echter meer dan eens wat glad. Haar composities en solo's zijn niet expliciet geprofileerd en blijven zelden hangen. Het dwingende en noodzakelijke dat jazz vooruit kan stuwen, is hier eerder zeldzaam, waardoor de muziek vrijblijvend gaat klinken. Dit wordt nog scherper gesteld wanneer de heldere pianobegeleiding breed gaat of akoestische gitaar van Edoardo Righini de melodie mee speelt.
Het afgemeten drumwerk van de Amerikaanse Terri Lyne Carrington (Herbie Hancock, Wayne Shorter e.v.a.) kan het tij niet echt keren. Haar volle en fijne drumwerk wordt snel herken- en voorspelbaar waardoor ook bij haar de rek en de spanning snel zoek zijn. Ze vindt wel een goede partner in bassist Frans van der Hoeven die door zijn aanpak een grote invloed heeft op de algemene sound. Hij laat ruimte in de muzikale onderbouw, waarmee hij het drumwerk van Carrington ondersteunt en goed laat uitkomen. In 'Short Converstations' zorgen de twee zo voor een zeldzame spanning achter een solerende Postma tot de muziek plots opklaart – een joekel van een poppy jazzcliché dat muziek nog nooit opwindender heeft gemaakt. Toch blijft dit nummer één van de betere van het album, ook door de kleine riffs die het arrangement iets pittiger maken en het abstractere pianospel van Randal Corsen die de muziek ook even verder laat openkomen.
Andere momenten waarop Postma en haar muzikanten laten horen dat het niet altijd even vlot moet wegspoelen, zijn 'Travelling Circus' – met heel evenwichtig en gelijklopend samenspel in het grillige thema – en het titelnummer van de plaat. In deze laatste track zijn de drive en de harmonische spanning wél aanwezig. Bovendien wordt hier goed gebruik gemaakt van de extra blazers (fluit, klarinet, fagot en hoorn) die evolueren van een klanktapijt naar meer geritmeerde partijen. Ook het afsluitende 'A Flower is a Lovesome Thing' mag gehoord worden. In de soberheid van deze schijnbaar metrisch vrije track – niemand geeft expliciet de cadans aan – komt Postma's sound het best tot haar recht.
'A Journey That Matters' kan bezwaarlijk een lelijke cd genoemd worden. De vlotte verteerbaarheid en het afgeborstelde geluid zullen de verkoopcijfers mogelijk ook geen kwaad doen, maar beklijven en bijblijven doet het album niet. Daarvoor laat Postma compositorisch en als saxofoniste te weinig horen wie ze is of kan zijn.
Meer over Tineke Postma
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
