'Quiet Now' is het tweede album van Tutu Puoane, de uit Zuid-Afrika afkomstige maar in België wonende zangeres. De titel geeft al een hint welke richting de muziek uitgaat. Puoane heeft geen grote karakterstem, doortrokken van blues en miserie, maar laat een licht, zelfs wat klein geluid horen. Haar ritmiek is niet diepgegroefd, maar eerder vluchtig. Waar haar stem in de laagte nog wat donkerte heeft, klinkt die in de hoogte heel helder en gaaf waarbij de overgang van het ene naar het andere register soms wat bruusk verloopt. Vaak zingt ze zonder of met een heel beperkte vibrato, wat onzuiverheden in de intonatie extra duidelijk maakt. Hier is te horen dat de productie van het album niet optimaal is. Idem voor haar soms gebrekkige dictie waarbij "I sing" klinkt als "I ching".
Haar begeleidingstrio zit in hetzelfde vaarwater, waarbij de begeleidende rol helaas iets te veel benadrukt wordt. Helderheid en ondersteuning zijn belangrijker dan spanning waardoor er slechts af en toe muzikaal drijfzand gecreëerd wordt of er sprake is van een eigen verhaal. Ook tijdens de solo's wordt er bescheiden gedacht, waarbij pianist Ewout Pierreux wel melodisch sterk uit de hoek komt en drummer Lieven Venken voor het subtielere begeleidingswerk zorgt. Desondanks ontsnapt 'Quiet Now' niet aan het gevaar dat de muziek even risicoloos als fraai wordt: van onderling uitdagen of opporren is hier geen sprake.
Wat de cd zo wat aan spanning verliest, wordt gedeeltelijk gecompenseerd door de prachtige en catchy songs waarvan er vijf van de hand van Pierreux zijn en twee uit de pen van Thys komen, naast stukken van Joni Mitchell, McCoy Tyner of Jack Van Poll. Zo opent Puoane verschillende perspectieven waarbij ze steeds integer blijft klinken. Klassieke jazz treft soulvolle Motown en neemt in één beweging gospel, soul en Afrikaanse pop mee: niet qua sound (die blijft zuiver akoestisch), maar wel in de melodie- en de harmonievoering.
Met de openingstracks zit Puoane in het hart van de klassieke downtempo jazz, terwijl ze in het gospelachtige 'Mpho' haar stem een zeldzame keer wat meer loslaat en het zuiver esthetische pad verlaat zonder te bruuskeren. Uiterst bescheiden, maar boedmooi zijn de duo's 'Wayne' (van en met Pierreux) en Joni Mitchell's 'I Don't Know Where I Stand'. De grootste parels zijn de songs waarin haar Zuid-Afrikaanse roots boven komen drijven: 'Old Man River / Perfect Life' van Thys en Pierreux' 'Mpho' en zeker 'Mangakane'. De lange basriff en de meerstemmige zangpartijen zijn op en top Zuid-Afrikaans en vormen het decor voor één van de weinige tracks waarbij Puoane en haar muzikanten buiten de traditionele songstructuren gaan. Opbouwen, terugschakelen, het geluid vullen of juist open laten liggen en vooral een grotere inbreng van de instrumentalisten maken dit nummer aardig onweerstaanbaar.
Op deze cd wordt het onderste niet uit de kan gehaald, niet door Puoane zelf en ook niet door haar begeleiders. Toch laat ze horen hoe oprecht en muzikaal de zangeres een breed repertoire kan brengen: een echte ambassadrice van de songcultuur.
Meer over Tutu Puoane
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
