Normaal gezien had Mike Reed’s People Places & Things een half jaar geleden in Antwerpen moeten staan, in het kader van de concertreeks Chicago Jazz Connection. Hun noodgedwongen afzeggen van toen, maakten ze echter ruimschoots goed op 30 november met een indrukwekkend concert in het Cultureel Ontmoetingscentrum Sint-Andries (coStA).
Voor het lentefestival dat de jazz van Chicago als rode draad had, was het kwartet van en rond Mike Reed een vanzelfsprekende keuze. Niet alleen opereert bandleider en drummer Mike Reed vanuit Chicago, zijn People, Places & Things is een band gebouwd rond de jazz die in de Windy City gemaakt werd in de tweede helft van de jaren ’50. Het waren de jaren van Sun Ra, de jonge Andrew Hill en de aanloop naar de AACM, muziek die anno 2012 nog steeds modern en hedendaags klinkt, wat de groepsleden meteen in staat stelt om naast composities uit die periode ook eigen stukken te brengen, zonder dat die voor stijlbreuk in het repertoire zorgen.
Hoe belangrijk de jazztraditie voor People, Places & Things blijft, was meteen te horen in opener ‘Sharon’. Het energieke thema was schatplichtig aan de boptraditie, terwijl in andere nummers oosterse invloeden, New Orleans brassband-achtige ritmes, klassiek geschuifel, old school jazz uit de jaren ‘30 en vooral veel swing te horen was.
Die swing liep als een rode draad doorheen de muziek van de avond, waarbij vooral Reed (en in mindere mate bassist Jason Roebke) de motor bleek te zijn. Waar andere drummers vaak één of enkele manieren hebben om de muziek te laten swingen, haalde Reed er duizend-en-één boven. Bovendien nestelde hij zich niet in herhaalde patronen, maar liet hij zijn drumwerk continu evolueren, waardoor hij de muziek mee vorm kon geven. Daarvoor liet de muziek overigens alle ruimte. Door te opteren voor rudimentaire arrangementen, hadden de muzikanten een maximale bewegingsvrijheid, een verschijnsel dat nog vergroot werd door de afwezigheid van de harmonisch doorgaans sterk bepalende piano.
Hoe duidelijk Reed en Ward elkaar soms ook aanporden om stevigere oorden op te zoeken, muziek van totale overgave was er in coStA niet te horen. Daarvoor was de esthetiek van originaliteit en nuance te dominant, alsof de energie gekanaliseerd werd door een intellectuele component, maar gelukkig zonder dat de muziek opgeofferd werd aan eender welke vorm van academisme.
Van Mike Reed's People, Places & Things verschenen tot nog toe vier knappe albums. Het optreden in Antwerpen oversteeg echter nog de studio-opnames: wat op de cd’s al te horen was, werd op het podium nog verder uitvergroot, niet met moeite en inspanning, maar met een frivole vanzelfsprekendheid die de klasse van de muzikanten alleen maar onderstreepte. En dan zijn grote uitspattingen niet nodig om muzikaal indrukwekkend voor de dag te komen.
