Voor mensen die weinig zin hadden in de Valentijnheisa had de AB een mooi alternatief klaar: een avondje helse muziek met singer-songwriter Sir Richard Bishop, het droneproject KTL en de instrumentale doomband Earth.
Sir Richard Bishop
Gitarist "Sir" Richard Bishop maakte vroeger deel uit van The Sun City Girls, een experimenteel trio dat elk denkbaar muziekgenre wist te verenigen in een ondefinieerbare, eclectische stijl. De groep heeft vanaf de jaren '80 meer dan 100 platen en cassesettes uitgebracht. Na de dood van drummer Charles Gocher ging Bishop zijn eigen weg als soloartiest en vond een onderkomen bij het label Drag City. Toen de man (gekleed als een afgeleefde havenarbeider) het podium opkwam was het nog erg vroeg in de AB-Box, maar toch wist hij een immer stijgend aantal toeschouwers te boeien met zijn wilde improvisaties en odes aan muzieklegendes als Django Reinhardt. De artiest maakte handig gebruik van enkele backing tracks en atmosferische samples om stiltes op te vangen en zijn talent te etaleren middels uitvoerige solo's. Bishops indrukwekkende prestatie kon echter niet verbergen dat hij als gitarist interessanter is dan als componist, waardoor zijn muziek enkele minuten later bijna volledig uit het geheugen verdwenen was.
KTL
Toen betrad KTL immers de bühne en dat was meteen een ander paar mouwen. Deze samenwerking tussen laptopartiest Peter Rehberg en dronehead Stephen O'Malley is ontstaan uit hun soundtrack bij 'Kindertotenlieder', een theaterstuk van Gisèle Vienne en Dennis Cooper. Rehberg is onder andere gekend van zijn samenwerkingen met Fennesz en Jim O'Rourke (in het improvisatietrio Fennoberg), terwijl O'Malley vooral naam heeft gemaakt als de rechterhelft van de doom metal-band Sunn O))). Het contrast tussen de heren was groot, zowel visueel als muzikaal: links een nette Ween, rustig tikkend op zijn laptop – rechts een ruige Amerikaan gehuld in een Dio-T-shirt en gescheurde jeans, wild klauwend aan zijn gitaar. Toch was het vooral Rehberg die de show stal: de massieve, donkere geluiden die de artiest uit zijn Apple toverde waren voldoende om O'Malley meer dan eens van het podium te blazen. De helikopterdrones en de angstaanjagende, helse furie die KTL creëerde was een onaflatende sonische aanval op het lichaam. Tijdens de meest extreme momenten van het optreden stond het publiek te trillen als ging het om een aardbeving; de lucht werd letterlijk uit je longen geperst door de subsonische vibraties. KTL eindigde zijn show met een meer melodische finale, waarbij het accent kwam te liggen op O'Malleys gitaarriffs, waarna de heren beleefd buigend afscheid namen van een overeind klauterend publiek.
Earth
Earth gaat al even mee: vanaf de vroege jaren '90 bestond de band voornamelijk uit gitarist Dylan Carlson (indertijd een drug buddy van Kurt Cobain), die enkele platen vulde met trage, rauwe gitaardrones die de inspiratie vormden voor de muziek van Sunn O))). Toen de man anno 2003 een relatie begon met Adrienne Davies – die hij meteen ook aanwierf als drummer – maakte hij komaf met zijn verslaving en legde zich meer en meer toe op het creëren van indrukwekkende, slepende gitaarlandschappen, wat in 2005 resulteerde in het sublieme album 'Hex (or Printing in the Infernal Method)'. Deze plaat was een keerpunt in Carlsons carrière: zijn vroeger erg selecte publiek groeide uit tot een brede fanbasis, met verschillende succesvolle tournees als gevolg. Een Europese rondreis werd vereeuwigd in Seldon Hunts documentaire 'Within the Drone', die op DVD is toegevoegd aan het album 'Hibernaculum' (2007). Momenteel is Earth op tournee met zijn nieuwste plaat 'The Bees Made Honey in the Lion's Skull', waar de band het Brusselse publiek gul uit trakteerde. "Bonjour Bruges!" schertste Carlson na het eerste nummer, waarop de groep 'Omens and Portents II: Carrion Crow' inzette. Het viel tijdens dit concert op hoezeer Steve Moore, een geitenwollensokkentype dat Wurlitzer-orgel en trombone bespeelt, een essentieel onderdeel is geworden van de Earth-sound. Carlson liet hem opvallend vaak de weidse nummers inkleden met fonkelende keyboardsolo's.
Ook de bandleider zelf waagt zich dezer dagen weleens aan een gitaarsolo, maar hij houdt het nog steeds liever bij een schaars aantal aangehouden tonen die des te meer indruk maken. In het bluesy 'Engine of Ruin' ging het wat bergaf door een misplaatst en opdringerig geluidseffect op Moore's Wurlitzer. Dat was echter snel vergeten toen een hypnotiserende sitardrone-sample weerklonk: tijd voor de valiumesque titelsong van Earths laatste album. Het statige, elegante nummer sloeg in als een bom en vooral Carlsons spelprecisie was verbluffend om te aanschouwen. Mooi om te zien ook hoe Adrienne Davies – met een look als een Barbiepop die van een pintje houdt – schijnbaar in slow motion drumde en toch telkens het ritme exact wist aan te houden. Earth liet niet af: Carlson kondigde vervolgens een gloednieuw nummer aan, dat begin april op de vinylversie van 'The Bees Made Honey in the Lion's Skull' zal uitkomen: "If you have a recording device, now would be a good time to turn it on." Het lied ontpopte zich tot het meest imponerende muziekstuk van de avond, zeker toen Moore halverwege de song zijn trombone van de kapstok haalde voor een uitmuntende solo. De melodiearme, bijna monotonale afsluiter 'Omens and Portents I: The Driver' leek in vergelijking wat stug en toen de band hierna finaal afscheid nam, was ondergetekende niet de enige die zich wat in de steek gelaten voelde. Geen enkel bisnummer, niet een lezing uit de voortreffelijke vorige albums 'Hex' en 'Hibernaculum'... Earth had slechts zes songs gespeeld – weliswaar een dik uur muziek, maar er gingen stemmen in het publiek op die zich duidelijk in de beurs getast voelden.
