Het uit Manchester afkomstige trio Amplifier schuwt de bombast niet en daar zijn ze trots op. Met hun tweede release 'The Astronaut Dismantles HAL' (een verwijzing naar Stanley Kubricks '2001: A Space Odyssey') willen ze de angst weergeven die de oermens moet gevoeld hebben voor de hemellichamen. Het ontzag dat het universum, die "final frontier", de mens nog kan inboezemen, tracht de groep met hun mix van postmetal en flarden elektronica door te laten klinken in hun complex geconstrueerde en soms epische songs.
Deze 6 songs tellende EP zou in vroegere tijden, toen de vinylplaat nog van exclusiviteit kon genieten, doodgewoon een album geheten hebben: ze klokt af op 40 minuten en is geenszins kort van adem. Dat geldt ook voor zanger/gitarist Sel Balamir, duidelijk een onontdekt meester in het genre, die zich naast levende legendes kan scharen zoals Maynard James Keenan van Tool of Jaz Coleman van Killing Joke. Balamir brult als een leeuw, fluistert als een dichter, en kan zingen alsof hij werd grootgebracht in een operahuis. Helaas speelt zijn vocale veelzijdigheid soms ook in het nadeel van de nummers: in 'Everyday Combat' of 'Into the Space Age' wil de zanger wel eens te uitbundig getuigen van zijn feilloze techniekbeheersing. In combinatie met de soms vergezochte teksten en de na een tijdje kleingeestig aandoende, voortdurende verwondering over de eindeloosheid van de ruimte, wekt Amplifier na enkele songs de indruk een thematisch wel erg eenzijdige groep te zijn. Ook de muziek heeft af en toe met een gelijkaardig probleem te kampen: de band maakt gretig en vernuftig gebruik van allerhande elektronische effecten die soms mooie franjes aan de nummers opleveren, maar zelden iets fundamenteels bijdragen tot het geheel. De alomtegenwoordige blieps en de bzzzt's bieden bij de eerste draaibeurten een interessante luisterervaring, maar uiteindelijk leiden ze enkel af van de essentie terwijl de EP beter gediend zou zijn met meer naakte versies van de songs. De sterke formule van Amplifier komt namelijk het best tot zijn recht wanneer ze het bij relatief korte, eenvoudige songs houden zoals het ingetogen 'For Marcia' of de verborgen track, die bijna poppy aandoet.
Momenteel lijkt de band zich goed te voelen bij de epische rock zoals ze die ook op hun zelfgetitelde debuutplaat brachten, maar helaas leunt het geheel nog iets te dicht aan bij verwante geesten zoals Tool en het Belgische Hypnos 69, die het eerder en beter hebben gedaan. Bovendien begint het erop te lijken dat het postmetal-genre door het tomeloze geëxperimenteer met lengtes en structuren nog maar weinig richtingen uitkan. Indien er in de toekomst op een meer efficiënte manier gebruik wordt gemaakt van de elektronica-input, zodat deze het louter vormelijke niveau ontstijgt, en Amplifier inziet dat hun meest eenvoudige nummers vaak de beste zijn, zou hun derde album de langverwachte internationale doorbraak kunnen betekenen.
Meer over Amplifier
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
