Niemand moet Anton Walgrave na ettelijke jaren in de muziekwereld de knepen van het vak nog leren. Doorheen de jaren bouwde hij gestaag aan zijn carrière, aanvankelijk met veel vallen en opstaan, maar stilaan staat hij recht. Ruwweg in de eerste helft van de jaren negentig stak hij twee albums in elkaar met zijn groep The Same. Aangezien de weerklank op deze muziek grotendeels uitbleef, besliste Walgrave het in 1996 over een andere boeg te gooien: hij trok naar Londen om werk te maken van zijn eerste soloalbum (‘The Hum’). Het was evenwel pas in 2006 met de gesmaakte single ‘Lost Soul’ van het album ‘Shine’ en het in 2008 verschenen album ‘Every Night You Pray’ dat de man uit Vlaams-Brabant écht voet aan de grond kreeg. Doorheen deze carrière dobberde zijn geluid wat rond op de oceaan die de popmuziek is. Eens golfde het meer de richting van elektronica uit, maar op zijn voorlaatste album (‘Every Night You Pray’) stuwt het tij hem steeds meer richting de contreien van de rockmuziek.
Op Anton Walgraves jongste vrucht ‘As You Are’ is deze rockinjectie vrij nadrukkelijk aanwezig. Het mag dan ook geen verrassing heten dat hij voor de productie beroep kon doen op de erg aanwezige Mario Goossens, één der sleutelpionnen van het immens populaire Triggerfinger. Hij was het die Walgrave vroeg op zoek te gaan naar vroegere demo’s. Via dit grasduinen kwam ‘Hannah’ naar boven, een dertien jaar oud lied, dat de eerste single van de plaat werd. Ook ‘Love Is Blindless’ dreigde verloren te raken in de naden van de tijd. Hiervan was slechts één strofe afgewerkt. Beiden kunnen doorgaan als uitstekende popballades, maar het moet benadrukt worden dat vooral het eerste een uiterst fris en aangenaam voorbeeld is.
Rockende passages worden vooral gevormd door het titelnummer, op sleeptouw genomen door het snedige ritme (met een hoofdrol voor Mario Goossens op drum), ‘Something Wring’, dat aanvankelijk begint als een braaf popnummer, maar eindigt met vuige gitaren (met dank aan de gastbijdrage van Ruben Block, frontman van Triggerfinger) en het snedige ritme in ‘Sweet Mine’, dat zo zou kunnen doorgaan als een Triggerfingersong.
Haaks op deze rock staat ‘All You Have To Do’ een nummer dat eerder gezien kan worden als intermezzo. Desalniettemin is het een mooi popnummer met de charmante vocale steun van Chantal Acda. Bovendien vormt het de uitgelezen kans om ’s mans onderwerpen nog even onder de aandacht te brengen: net als voorheen schrijft Anton Walgrave namelijk nog steeds op een melancholische wijze over verlies, afscheid en het verleden.
Het tederste moment van het album is ongetwijfeld afsluiter ‘Silently Moving On’. Dit lied lonkt naar minimalistische jazz en wordt op een bedje van akoestische gitaar en wat duister ruisende elektronica opgediend. Het betekent een waardig afscheid van Walgraves beste album tot nog toe.
De muziek op ‘As You Are’ – en bij uitbreiding zijn ganse oeuvre – kan bezwaarlijk origineel genoemd worden. Toch bewijst Anton Walgrave andermaal dat hij als geen ander weet hoe een goed nummer neer te zetten. Bovendien toont hij meer dan vroeger een manier gevonden te hebben om een volledige popplaat erg gevarieerd aan de man te brengen, ondermeer door het bijvoegen van vleugjes uit andere genres en waar nodig een vernuftig tierlantijntje. Dit is dus alles bij elkaar opgeteld geen wereldschokkende muziekuitgave, maar wel de uitkomst van een man die op en top bezig is met zijn vak en er bovenal veel plezier in beleeft.
