Het Amerikaanse Argus is een band die volledig met beide voeten in de klassieke traditie van metal en doom staat. Er wordt niet geleuterd over allerlei innovatieve trucjes: epiek en grandeur staat hier centraal, met veel melodie en groots geïnstalleerde zanglijnen. Argus beheerst dat tot in de puntjes, waardoor dit een typisch degelijke genreplaat is geworden.
Argus mag dan al vaak bij doom metal geklasseerd worden, het leidt weinig tot geen twijfel dat de heren sterk beïnvloed zijn door Iron Maiden of Thin Lizzy. De voornaamste exponent van die smaakmakers is terug te vinden in het veelvuldig en karakteristiek gebruik van beide gitaristen. In tegenstelling tot veel andere bands waar een gitarist een ritmeriff aanhoudt en de andere daar een melodie op speelt, gebruikt Argus vaak en gretig het idee van twee melodieën boven elkaar. Dat geeft alles een luchtigheid en een galopperend tempo en maakt het beeld van krijgers op een paard quasi compleet. Klinkt dat een tikkeltje oubollig? Niet bepaald, maar de links met oudere groepen zijn er nu eenmaal.
Waar Argus zich van die voorbeelden onderscheidt, is het geregeld op het rempedaal staan en het tempo danig laten zakken. Dan krijgt de muziek minder een episch kantje dan wel een licht sinistere ondertoon die duidelijk meer doom dan heavy is. Maar de constante van het geheel is de lekker heldere zang, die deze keer teksten aanbrengt die meer tristesse kennen dan voorheen. Met titels als 'No Peace Beyond the Line', 'Four Candles Burning' of 'Cast Out All Raging Spirits' valt immers te concluderen dat het niet al peis en vree is binnen het domein van deze groep.
Argus heeft met 'Beyond the Martyrs' eens te meer een degelijk album gemaakt dat liefhebbers van klassiek gitaarwerk binnen het metalen subgenre zonder twijfel zal aanspreken. Klinkt het misschien hier en daar wat oubollig? Kan zijn, maar dat neemt niet weg dat smakelijke muziek precies dat blijft: smakelijk.
