Als er ergens een stek is waar bands met oor voor dubbele gitaarmelodieën terecht kunnen, dan moet dat haast automatisch Cruz del Sur zijn. Sommigen zouden die totaalsound oubollig noemen, maar dat gaat voorbij aan de essentie: twingitaren zijn nu eenmaal aanstekelijk als de pest en werken wonderwel. Waar een act als Slough Feg het in de meer uptempo vrolijke sferen zoekt, gaat Argus eerder een doomier kant uit, wat leidt tot een paar fikse mokerslagen met melodie op 'Boldly Stride the Doomed'.
Argus is bijzonder consequent wat betreft het doorvoeren van gitaarduels en melodielijnen, aangezien elk nummer opgehangen is aan een centraal thema dat door beide gitaren op verschillende toonhoogtes en/of wijzen ten berde wordt gebracht. Dat laat ontegensprekelijk invloeden van Thin Lizzy of Iron Maiden doorschijnen en daar is iets van aan, zeker in de wat snellere passages. De band laat echter geregeld het tempo zakken, en daar komt het doombeestje om de hoek kijken. Waar Argus eerst wat luchtig aandeed, blijkt de combinatie tussen de uptempo melodielijnen en de wat potiger ritmesectie een apart timbre te veroorzaken, eentje dat werkt.
De zang is ontegensprekelijk episch van inslag, met een zuivere klank die aan de randjes licht rauw mag zijn. Een luisteraar ziet de frontman haast met zijn haren in de wind op een heuvel staan, schreeuwend naar de aanstormende vijand. Dat niet alleen, maar de man zingt daadwerkelijk sterk, al blijkt snel dat hij meer dan eens dezelfde stembuigingen of zanglijnen gebruikt. Dat valt vooral te merken in 'A Curse on the World' en 'Wolves of Dusk': zanggewijs zit er net iets te weinig verschil tussen beiden, maar dat maakt de muziek dan weer goed.
Het enige dat Argus wat gaat tegenhouden, is de erg heldere en licht klassieke sound van het album. Maar alweer: wie acts als Slough Feg kan smaken en geen bezwaar heeft tegen rasechte doom, zou met Argus best eens een prijsbeest in huis kunnen halen. Het album is alleszins bijzonder degelijk en laat een ervaren groep horen die weet wat hij wil.
