Engelse muziek is niet erg bekend in de rest van Europa. Dat Engeland een eigen typische muziekcultuur heeft is goed te merken aan het feit dat componisten als William Walton bij ons nagenoeg onbekend zijn, terwijl Britten, Vaughan-Williams of Elgar eerder weinig gespeeld worden buiten Engeland. Dat Britten aan de overkant van het kanaal verplichte kost is, bewijst de Northern Sinfonia of England met deze cd, waar drie bekende en minder bekende werken, allemaal voor strijkorkest, van deze componist gespeeld worden.
De variaties op een thema van Frank Bridge vormen het hoofdwerk van de cd. In de negen karaktervariaties speelt Britten op meesterlijke wijze, soms ironisch, dan weer dramatisch of speels, met het oorspronkelijke, elegische thema. De variaties zelf zijn ook typische karaktervariaties, dat wil, heel letterlijk, zeggen dat elke variatie in een verschillende sfeer (en met verschillend onderschrift) is opgevat. Zo is de tweede variatie een romance, terwijl de zevende een treurmars is of de tiende een fuga. Britten zelf neemt dit werk echter nogal ironisch op: de vierde variatie, bijvoorbeeld, is een parodie op de zeventiende-eeuwse Bourée (ironisch genoeg ook nog 'Bourée Classique' genoemd) en de vijfde is een atonale en niet bijzonder elegante 'Wiener Walzer'. Toch is dit een erg doordacht, gevarieerd werk en de componist is dan ook niet bang om op effecten te spelen. Zo doen de repetitieve pizzicato's, in de 'Aria Italiana' variatie sterk aan gitaarakkoorden denken. Brittens 'Simple Symphony' is een heel ander werk. Deze korte symfonie voor strijkers is volledig gebaseerd op thema's die Britten schreef voor hij twaalf jaar oud was. Dit is echter geen overdreven simplistisch werk, al doet de muziek wel aangenaam tonaal aan. Het originele tweede deel, volledig in pizzicato geschreven, toont reeds het talent van de jonge componist, terwijl het trage derde deel erg triestig en integer klinkt. Het laatste werk op de cd, 'Prelude and Fugue' begint met een erg donkere, slepende prelude. Een soloviool zet de toon met een klagende melodie, die naar het einde toe het werk ook weer afsluit. Het fugathema zelf is dan weer bijzonder ritmisch en energiek, helder en fijn gespeeld.
Het is verbazingwekkend om te horen hoeveel kleur dirigent Richard Hickox uit zijn homogene strijkersgroep kan halen. Natuurlijk helpt de fantasierijke orkestratie van Britten een handje maar het is duidelijk dat de Northern Sinfonia of England strijkers van de bovenste plank in huis heeft. Elke melodielijn uit de snelle delen is duidelijk, elk lamento spreekt met voldoende expressiviteit en de cd als geheel biedt voldoende variatie om te blijven boeien.
Meer over Benjamin Britten
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
