Nog maar eens een collectieve "hoera" voor de Britse tenor Mark Padmore? Het lijkt erop dat al wat de man aanraakt, terstond in muzikaal goud verandert. Bach heeft voor hem geen geheimen meer, een selectie Schubert bracht hij samen met pianist Paul Lewis schitterend op cd en nu keert de man terug naar zijn roots, met muziek van Benjamin Britten. Onder andere de meesterlijke 'Serenade for Tenor, Horn & Strings' staat op het programma, wat ingewijden misschien al zagen aankomen. Aan zijn vorige recital voor Harmonia Mundi, Schuberts 'Schwanengesang', voegde Padmore immers een werk toe voor piano, hoorn en stem: het weinig uitgevoerde 'Auf dem Strom', toen met Richard Watkins als uitstekende gastmuzikant. Nu is het alweer de hoorn waar Padmore's zoetgevooisde stem mee vervlecht: Stephen Bell blaast het delicate instrument deze keer aan, in een van de moeilijkste partijen die ooit voor het instrument werd geschreven. De vertolker moet immers de harmonieken van het instrument perfect beheersen om het stuk uitgevoerd te krijgen, en met een solo begin en einde (Britten maakt de cirkel mooi rond) is dat een opgave waar menig instrumentalist voor zou passen. De moeilijkheidsgraad hangt anderzijds ook samen met de ontstaansgeschiedenis van het werk: Britten kende een goede hoornist op wiens vraag de man aan het componeren sloeg. De wereldbevolking mag die Dennis Brain dankbaar zijn voor het meesterwerk dat hij Britten ontfutselde.
Het idee van de 'Serenade for Tenor, Horn & Strings' was aan de hand van een aantal dichters uit verschillende eeuwen de evolutie van de Britse poëzie onderzoeken, met verzen die als vaag gemeenschappelijke thema nacht, en in het romantisch denken waar Britten soms nog aan vasthing dus ook de dood hebben. Met Brittens opera 'Billy Budd' heeft de cyclus een maritiem, briljant georkestreerde en donker-sprookjesachtige sfeer gemeenschappelijk; meer dan zomaar het idioom van de componist, lijkt het echt alsof beide werken echt in elkaars verlengde liggen. Voor de 'Nocturne for Tenor, Seven Obliggato Instruments & Strings' geldt dat in mindere mate: Britten schreef het werk vijftien jaar na de serenade, met als bijzonder uitgangspunt dat hij de blazers zeer solistisch wilde benaderen. Het werk heeft een nog opvallender kamermuzieksfeer dan de serenade, die zelf ook al baadt in het intieme licht van breekbare kamermuziek. Hoogtepunten genoeg overigens in beide cycli, waarbij de serenade de kroon spant: de manier waarop Britten hier met heel divers materiaal toch een eenheid vormt, is werkelijk formidabel. In de 'Nocturne' is er meer ruimte voor humor, zoals blijkt uit 'Midnight's bell goes ting, ting, ting', naar poëzie van Middleton. De gedichten die Britten getoonzet heeft, vormen zelf overigens niet minder interessant materiaal voor studie: naast het puur muzikale is het commentaar van Britten boeiend genoeg om deze opname meteen een aantal keer na elkaar te beluisteren.
De toevoeging van Gerald Finzi's 'Dies Natalis' is aardig, maar na de zwaarte van de serenade en het droomlandschap van de nocturne, valt dit werk in de romantische traditie wat mager uit. Het lijkt soms rurale filmmuziek, hoewel Finzi dat zeker wanneer de stem zich moeit, weet te overstegen. Een teder programma als dit had echter geen opvulling nodig, en 'Dies Natalis' doet wat af aan het indrukwekkend programma dat hier anders zo naakt aan de luisteraar zou worden gepresenteerd. Desondanks blijft dit een opname om diep te koesteren: Padmore is iemand die zich, veel meer dan tal van welgemanierde academische musici vandaag, volledig durft geven. Soms balanceert zijn scherpe tenor op de rand van het schijnbaar haalbare, maar precies die kwetsbaarheid siert Padmore. Het Britten Sinfonia telt overigens uitstekende musici, zoals hier wordt bewezen. Zowel solistisch als in collectief is deze groep uit het beste hout gesneden. Dat daar niet altijd een grote dirigent aan te pas moet komen, bewijst Jacqueline Shave, die alles vanaf de eerste vioolpupiter in goede banen leidt. Een indrukwekkende opname dus: om 's avonds tot diep in de nacht te savoureren.
