Loodzware, soms atmosferische gitaren en een verpletterende ritmesectie worden vergezeld van de grove schreeuw van Nick Shaw: dat klinkt veelbelovend. Ten tijde van zijn debuut 'Chronoclast' probeerde het Canadese Buried Inside zich echter te nadrukkelijk in de voetsporen van Neurosis te begeven. Temidden het ambitieuze (lees: groteske) concept van de plaat vergat de band namelijk om zijn monolithische composities van iets extra te voorzien. Met 'Spoils of Failure' vertoont de zwalpende postmetal van de groep de eerste tekenen van levensvatbaarheid.
Hoewel Buried Inside traag maar gestaag inbeukt op de trommelvliezen, kan zijn deinende gitaarmuur niet verhullen dat de repetitieve openingstrack 'I' baadt in een oorverdovende saaiheid. In 'II' lijken de puzzelstukken op zijn plaats te vallen: meerstemmige screams en logge sludgegitaren worden gecombineerd met melodische accenten en duistere subtiliteiten. 'III' illustreert eens te meer waar het schoentje knelt: een langgerekte, atmosferische intro mondt uit in een lange, epische song die afklokt op bijna twaalf minuten en dat zijn er minstens vijf te veel. Waar Neurosis zijn agressie weet te kanaliseren in uitgekiende geluidsepi, zijn de spanningsbogen van Buried Inside eerder dunnetjes. Maar er is beterschap. Getuige daarvan zijn de werkelijk verpulverende apotheosen van 'IV' en 'VI', alwaar de band flarden van zijn klasse etaleert. Het blijft dus een dubbeltje op zijn kant.
Buried Inside zet zijn eerste stappen richting wasdom, maar reikt vooralsnog niet tot aan de enkels van zijn idolen. Daarvoor klinkt de plaat bij momenten te geforceerd, te bedachtzaam en te weinig geïnspireerd. Het neemt echter niet weg dat de groep zijn luisteraars een fikse oplawaai verkoopt. 'Spoils of Failure' is een stevig pak voor de broek, maar niet van het soort dat lang blijft nazinderen.
Meer over Buried Inside
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
