De symfonieën van zowel César Frank als van zijn leerling Ernest Chausson nemen een speciale plaats in de muziekgeschiedenis in, want ze ondergingen zowel invloed van de Franse traditie, met haar elegantie en zin voor melodie, als van de nieuwe Duitse school van Wagner, met haar doorgevoerde chromatiek, verregaande modulaties en onrustige harmonieën. Francks symfonie werd bijzonder slecht ontvangen bij de première, maar werkte zich vrij snel op als een vast onderdeel van het orkestrale repertoire. Chausson, die op 44-jarige leeftijd in een fietsongeluk om het leven kwam, heeft echter nooit de bekendheid van zijn leraar verkregen en zijn werken vinden slechts sporadisch hun weg naar concertprogramma's. Toch is zijn symfonie, die enkele jaren na die van Franck geschreven werd, een natuurlijke keuze om deze cd mee aan te vullen. Beide werken hebben meer gemeen dan alleen maar de voor die tijd ongewone driedelige vorm. In zijn eerste cd onder haar nieuwe chef-dirigent Marek Janowski presenteert het Orchestre de la Suisse Romande beide werken.
Marek Janowski zet een eerder klassieke interpretatie van Francks symfonie neer en veel verrassingen hoef je, op enkele onverwachte en scherpe accenten in de lage koper na, als luisteraar niet te verwachten. De machtige koraalmelodieën worden dan wel weer zwaar en overdonderend gespeeld, met een blazerssectie die stevig als een rots overkomt. In het tweede deel hoor je hoe goed de blazers van dit orkest met elkaar kunnen mengen, wanneer de mooie hoofdmelodie bijna onmerkbaar wordt overgenomen door klarinet en hoorn. Jammer aan de finale van deze symfonie is dan weer dat de luisteraar nooit echt met de muziek meegeslepen wordt. Wat extra bravoure in de slotmaten van eerste en laatste deel hadden de symfonie een logischer en meer magistraal einde kunnen meegeven.
Waar de luisteraar op het einde van Francks symfonie een beetje op zijn honger blijft zitten, komt die van Chausson veel bevredigender over. Het eerste deel wordt vrij licht gespeeld, met nadruk op de jeugdige, typisch Franse melodielijnen, en niet op de zware, Wagneriaanse orkestratie en harmonie. Maar in het hart van de symfonie, in het trage tweede deel, is de invloed van Wagner met zijn en dramatiek en dikke chromatische harmonie die de luisteraar weinig rust laat, het duidelijkst merkbaar. Ook het derde deel kent weinig rustpunten totdat Chausson de muziek bijna volledig laat uitdoven en met een knappe trompetsolo tot een heel sereen slot komt. De strijkers spelen met de wat dikke, brede klank die deze muziek over het algemeen goed past. Maar op enkele uitzonderingen na hadden stille passages in de strijkers misschien wat extra finesse kunnen gebruiken.
Dit is een weliswaar weinig verrassende, maar verzorgde en degelijke uitvoering van deze twee Franse symfonieën. Wat meer kleur bij de strijkers was welkom geweest, maar de goede opnamekwaliteit (Super Audio CD) maakt dan weer veel goed door voor veel dynamisch contrast te zorgen.
Meer over César Franck, Ernest Chausson
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
