'Clone' is het nieuwe geesteskind van rockicoon Kloot Per W: een man met een eigen hoofdstuk in de Vlaamse muziekgeschiedenis. Ondanks drukke bezigheden bij onder meer Old Bastards en White Light White Heat, als journalist of in de catacomben van Noisegate, heeft hij op de vooravond van zijn vijftigste verjaardag dit project van lange adem toch kunnen concretiseren. Clone ligt in de lijn van Kloots voorliefde om covers te bewerken tot geheel eigen creaties, vandaar de naam 'Clone'. Samen met kameraad / producer Peter Clasen (Neven), is deze veelzijdige artiest in zijn vriendenkring en bij muzikale leeftijdsgenoten gaan hengelen om dit project mee uit te werken. Het monsterresultaat bestaat uit twintig nummers, zowat evenveel gastmuzikanten en een vrij hippe verzameling halfvergeten liedjes waarbij oude gitaarhelden zich moeiteloos laten doordringen door fijne elektronica.
Hitgevoeligheid is het eerste wat opvalt bij kennismaking van het rijke klankpalet van Clone. Zelfs de wilde haren van Hanske Stevens (Paranoiacs) of Wim Punk (Wolfbanes) lijken wat geföhnd, waardoor deze laatste een mooie, intieme versie van Tom Waits' 'I Hope I Don't Fall in Love with You' kan neerzetten. Verder is variatie een sterke troef van deze plaat, die surft langsheen vrouwentriphop, rootsreggae en klassieke pop en daardoor enkele erg meldenswaardige momenten achterlaat. Daartussen zorgt de erg minimalistische interpretatie van Micheline Van Houtem van 'In Every Dream a Hearteache' (Roxy Music), dat door een sfeervolle jazzsaxofoon wordt ingevuld, voor een emotioneel stiltemoment. Verder ligt er enig jolijt in de speelgoeddisco van 'La Poupée qui Fait Non' (Kristin Brown). Ook slagen de duistere rockers van Perverted er in om 'Blitzkrieg Bop' van de Ramones tot op de draad te ontleden: ze laten de song traag slepen over een sierlijke rif waardoor ze de tekstuele kracht ervan extra in de verf zetten. Meteen valt ook op dat veel verdiensten liggen in de hoge productietechnische kwaliteiten van Neven, die traditiegetrouw vaak goochelt met lichte triphopnevels en voor elk nummer de juiste sfeer weet te beklemtonen. Zo is zelfs de hoge keelstem van Guy Swinnen omgetoverd met een haast onherkenbaar diepe kracht, waardoor de zin "Some velvet morning when I'm straight/ I'm gonna open up your gate" heerlijk lang blijft nazinderen. Toch staan niet alle liedjes op een even hoog niveau. Zo laat Bea Van Der Maat helaas de psychedelische sfeer van 'I'll Be Your Mirror' (Velvet Underground) verbleken en valt op dat Kloots eigen bijdrage een stuk minder bekoort. Verder is het even opkijken wanneer Prince Far Out onder begeleiding van reggaesensatie Calabash Jamaicaanse sferen oproept die ver afwijken van het globale elektronicabeeld van deze plaat, zonder daarom afbraak te doen aan de kwaliteit ervan.
Ondanks de bonte deken van artiesten en covers die 'Clone' omhelst, draagt deze plaat geen Sgt. Peppershoes. Kloot Per W drukt duidelijk zijn stempel op dit originele, langdurige project. Om de man zijn halve eeuw op deze aardkloot te vieren, zou 'Version 0.2' al in de startblokken staan, maar inmiddels is het zeker aangenaam genieten met deze cd, die van een lange houdbaarheidsdatum voorzien is.
Meer over Clone
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
