CocoRosie ofte de zusjes Casady belichamen inmiddels reeds vier platen lang op een geheel eigen manier een weirde mix van folk, klassiek en elektronica in een intiem, mysterieus en neo-romantisch wereldje. Dat heeft hen ondermeer als lievelingen van AB-programmator Kurt Overbergh gebombardeerd, met als resultaat een trouwe aanhang in België. De manier waarop de zusjes (Bianca - Coco en Siera - Rosie) Casady akoestische en digitale elementen samenbrengen, is immers uniek; niet zozeer door ze te laten versmelten maar eerder door ze naast elkaar te plaatsen en aan elkaar af te toetsen. Het dromerige ‘Grey Oceans’ is weer zo’n heerlijk muzikaal sprookje waarin elfjes, heksen en trollen doorheen het fantasiewereldje van CocoRosie lijken te tollen.
Elk van de elf (dubbele betekenis) liedjes schenkt een andere blik in de muzikale verbeeldingswereld van de twee zusjes. Met piano, harp, gitaar en zachte elektronica biedt CocoRosie immers een breed gamma aan klankfabels aan. De inspiratie ligt enigszins bij middeleeuwse paganrituelen, die zowel muzikaal als in titels als ‘Hopscotch’, ‘The Man Asked the Crow’ of ‘Fairy Paradise’ tot uiting komt.
Bovenal is ‘Grey Oceans’ echter een plaat waarin de heerlijke vocale prestaties van beide dames ten volle tot uiting komen. Ratelend ritmisch geklop en fluitjes omfloersen het met kinderstemmetjes ingezongen ‘Undertaker’, de vervormde raspstem van Bianca speelt heks in ‘Hopscotch’ terwijl Siera koningin van de nacht speelt, de moeder van de zusjes leidt ‘Undertaker’ in met Cherokee-zang … de stemdiversiteit is heel groot maar doet nergens afbraak aan het uitermate mysterieuze karakter van de cd.
Toegegeven, de spitsvondige muzikale puzzels houden geen hele plaat stand. Na vier songs gaat het album een tijd over in wat verhullend, half gezongen geneuzel met een behang van abstract piano- en strijkwerk waardoor plots een naam als Björk oprijst. Dat maakt het echter niet minder boeiend, al zakt het tempo van ‘Grey Oceans’ daarmee een beetje in elkaar. De titeltrack is in wezen immers een trage pianoballade met enkele sfeerelementen op de achtergrond maar daardoor valt de gek kierende jaren’50 zang op met zijn totaal foutgeplaatste woordaccenten.
Deze muziek, gemakkelijkheidhalve geplaatst in de categorie ‘freakfolk’, is erg moeilijk te omschrijven en uniek in zijn soort. De dames van CocoRosie zijn twee moderne zangheksen, zo blijkt. Enkel al hun ‘thanks to’-credits lijkt een ode aan goden en fictieve figuren. In elk geval spreekt dit muzikaal erg sterke en intense album wel optimaal tot de verbeelding.
Meer over CocoRosie
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
