De Amerikaanse jongens van de occulte metalband Daath gooiden bijzonder hoge ogen met hun debuut 'The Hinderers': niet alleen was de muzikale output kwalitatief erg sterk, de occulte thematiek die de heren gebruikten om hun statement kracht bij te zetten was goed onderbouwd. Het leverde hen dan ook meteen een uitgebreide fanbasis op. Opvolger 'The Concealers' bouwde netjes verder op dat concept, en er werd vrolijk doorgegaan op de brute metal van het debuut, dat eigenlijk een veredelde demo bleek te zijn.
Derde keer is troef, en Daath heeft nu een titelloos album klaargestoomd dat hun opmars verder moet bestendigen. Maar voor een of andere bizarre reden voelt dit album anders aan dan de voorgaande, en dan vooral in negatieve zin. Het is lastig om precies de vinger op de wonde te leggen, maar het lijkt alsof de heren ditmaal iets te haastig te werk zijn gegaan, en onderweg uit het oog verloren hebben dat de sfeer van hun muziek toch wel een essentieel onderdeel was.
De brutaliteit van het geheel is wel gebleven, en daardoor is opnieuw duidelijk dat de heren verdraaid goed weten hoe een agressieve song in elkaar te boksen met de spreekwoordelijke kop en staart. Het drumwerk van Kevin Talley is solide en de gitaarriffs vliegen een mens om de oren. Hierdoor valt op dat Daath toch wel ergens invloeden van Behemoth in hun sound laat sluipen: de hoekige ritmepartijen gecombineerd met ijzingwekkende melodie en daarbovenop een lekker rauwe brul zijn geslaagde ingrediënten.
Maar alweer: er ontbreekt een zekere vonk aan dit album. Tegenover puike composities als 'Double Tap Suicide' of 'Oxygen Burn' staan mindere als 'Arch (Enemy) Misanthrope', waar de heren de pedalen wat kwijt lijken te zijn. Dat zit hem vooral in het ontbreken van echt memorabele passages, riffs die rechtstreeks naar de keel grijpen en niet meer lossen. Het is misschien veel gevraagd om al een derde plaat opnieuw vol te stouwen met sterke hooks en riffs waar een gevoelig mens spontaan de billen van toeknijpt, maar het blijft wel jammer. Daar staat uiteraard tegenover dat Daath opnieuw het gros van de concurrentie het nakijken geeft.
Hoewel dit titelloze album zeker niet de energie of overtuigingskracht bezit van de vorige twee, is het opnieuw een puik plaatje. Maar het lijkt alsof de band stilaan meer dan de middenmoot aan het opschuiven is, en dat zou een zeer spijtige zaak zijn. Vooralsnog komen ze ermee weg, maar die trend moet zich echt niet verder zetten.
Meer over Daath
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
