Het anticonlabel is vooral gekend om zijn eigenzinnige hiphop. Toch liet een artiest als alias zien dat ook elektronica op dit collectief zijn plaatsje heeft gevonden. In hetzelfde genre moeten we ook deze tweede plaat van Dosh plaatsen, die op minstens even eigenzinnige wijze de grenzen ervan verkent. Met een bewerkte Rhodes piano, drumkit, sampler en talloze effectenpedaaltjes sloot Martin Dosh zich op in zijn kelder, om er pas met 'Pure Trash' weer uit te komen. Het album is opgedragen aan zijn pasgeboren zoon Naoise, wat meer inhoudt dan een persbericht en wat songtitels: ook muzikaal is het een rode draad door het album heen.
Dat is vanaf de eerste noten van het album al te merken. Openingstrack 'Simple Exercises' gaat van start met kinderbelletjes en een warme rhodesklank. Een achtergrondstem (zijn vrouw Erin) mompelt "Being pregnant en having a baby is not weird." Deze intieme, idyllische klanken worden verstoord wanneer een overstuurde hiphopbeat invalt. Toch is dit – anders dan bij de hiphop van anticon – geen radicale breuk met het genre. Het blijft elektronica. Dat sluit echter niet uit dat Dosh een eigen stijl heeft binnen dat genre. Vooral zijn beats – Dosh is niet voor niets een drummer (bij FOG) – hebben een heel eigen karakter, met veel hiphopinvloeden en livedrums. Bovendien steekt hij naar goede anticongewoonte zijn nummers stampvol kleine accentjes en variaties, waardoor ze steeds boeiend blijven. Niet zelden zijn deze accenten heel persoonlijk. Zo samplet hij de stemmen van zijn vrouw en kind en maakt hij uitvoerig gebruik van babygeluidenpercussie. Het resultaat is dan ook een heel intiem album, wat in het elektronicagenre een mooie verdienste is.
Door de combinatie van warme en zachte klanken is 'Pure Trash' een zeer toegankelijk album geworden. Net zoals bijvoorbeeld bij Boards of Canada klinken de beats en elektronica heel analoog en hoedt Dosh zich voor modemgeluiden of laptopgebliep. Het wondermooie 'I Think I'm Getting Married' is daar een mooi voorbeeld van. Een warme akoestische gitaar creëert een rustpauze in het album. Plots versnelt de gitaar en valt een livedrum met zwaar overstuurde bas in. Met lange noten van een saxofoon en belletjes wordt een warme sound opgebouwd, die versterkt wordt door een slepende trompet. Door te experimenten met verschillende beats - een werkwijze die we ook bij alias terugvinden - slaagt Dosh erin ruim vijf minuten te boeien en levert hij een ideale soundtrack voor nachtelijk cruisen of andere trendy hobby's.
Met 'Pure Trash' laat Dosh zien dat hij een sterke eigen stem gevonden heeft binnen de elektronica. Een aanrader, zeker voor liefhebbers van het genre. Het anticoncollectief van zijn kant profileert zich met dit album nog maar eens als een van dé muziekvernieuwers bij uitstek van het begin van de 21ste eeuw.
Meer over Dosh
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
