Fanatiek indie-hiphopper El-P op zijn vorige album: "Why don't you write a review... of my ass!" Zijn verrassende nieuwe release, een jazzalbum in samenwerking met het Blue Series Continuum, leek kwadratuur.be echter toch interessanter. El-P zorgde zelf voor de voorbereiding en de postproductie en daartussenin improviseerden de vermaarde Blue Series-leden erop los op basis van zijn voorzetjes. Het resultaat is een zestal werken, vooraf gegaan door en afgesloten met korte stukjes mooie vingeroefeningen van pianist Matthew Shipp en trompettist Roy Campbell.
Na de warming-up is het nogal slikken als 'Sunrise Over BKLYN' aanvangt. Shipp verruilt zijn spel dan namelijk voor tenenkrommend gevoelige melodieën, die uit een pop-ballad van het slechtste soort zouden kunnen komen – pak 'm beet Roxette, voor wie ze nog kent. De piano blijft het grootste deel van het stuk van tien minuten lang het leidende instrument, waar de blazers op tamelijk vrijblijvende wijze omheen spelen, helaas zonder het nummer te kunnen redden. In de derde compositie ('Get Your Hands Off My Shoulder, Pig') is men echter collectief beter op dreef, terwijl de uit livedrums geconstrueerde beats vanaf hier opeens nadrukkelijk naar hiphop verwijzen. Maar met name daar waar de piano slechts als onderdeel van de ritme-sectie wordt ingezet, zijn de resultaten fraai. Dat is grotendeels het geval in het uptempo-nummer 'Get Modal', waarin voor het eerst de vlam in de pan slaat. In de volgende twee nummers is het echter wederom het houterige pianospel dat botst met de context. 'Intrigue In The House Of India' blijft met een triviaal repeterende piano als basis en ingehouden fluit- en trompetsolo's daaroverheen nogal op de vlakte, al wordt dat minder wanneer er typische El-P-beats invallen en een jankende elektrische gitaar zijn intrede doet. Of het daarmee beter wordt, is echter een tweede. In 'Something Is Wrong' kiest El-P voor eenvoudige, ruw geprogrammeerde beats en bas, maar het is eerder een lang durende schets dan een opgebouwd nummer, waarin het pianospel jammer genoeg wederom slecht past.
Een aangename verrassing is met 'When The Moon Was Blue' voor het laatst bewaard. Op grootse wijze wordt plotseling gebruik gemaakt van grof gesneden samples van doorleefde bluesvocalen. Door alle muzikanten is zo gespeeld, dat El-P met hun materiaal op langzame hiphopbeats een prachtige, dramatische opbouw heeft kunnen construeren. Eventuele scepsis ten aanzien van het project kan daarmee tenslotte van tafel geveegd worden. Jammer dat het meest ambitieuze stuk van het album het minst te genieten is, maar er resteert gelukkig materiaal dat meer de moeite waard is.
Meer over El-P / Blue Series Continuum
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
