De ritmegevoelige zwarte die diep in de overtuigde West-Vlaming Flip Kowlier schuilt mocht zich al eerder een weg naar het oppervlak banen bij ’s mans hiphopproject ’t Hof van Commerce, waar de stoere raps in hoog tempo over opzwepende beats te keer gingen. Al was het reeds lang duidelijk dat hij graag eens met verschillende genres smost - en vertoonde hij symptomen zoals een akoestische cover van Bob Marley - het mocht toch een grote verrassing zijn dat hij ditmaal resoluut voor de reggae koos. Een wapenfeit dat hem zelfs als een van de weinige blanken een plaatsje op Reggae Geel opleverde.
Een genrestunt of niet, wie door de typische arrangementen heen luistert merkt dat er in wezen niet zo veel is veranderd aan de songs van Kowlier. Ook ditmaal bezingt hij in zijn eigen stijl – en taal – de dingen des levens en plaatst ze over vlotte aanstekelijke melodieën. Prima popsongs in een reggae-jasje. Al is er op ‘Otoradio’ ook wel degelijk werk gemaakt van het muzikale aspect; zo pakte Kowlier himself de basgitaar op (steevast de drijvende kracht van het genre en ook op dit album perfect op zijn plaats) en kreeg op enkele tracks zelfs versterking van Gabriel Rios en diens gitaar. De ritmes zitten lekker strak en de songs lopen over van de details: subtiele percussie-elementen en verstopte achtergrondkoortjes houden het interessant genoeg om te blijven herbeluisteren.
Van de meet af krijgen de vooroordelen op hun bek. Geen typische “sunshine reggae” maar een gitzwarte song als opener; “Mustek duod hon vannacht / wil ek dai zochtjes lacht”, wordt al troostend gezongen over een zware, indringende beat. Verder mag het al eens lichtvoetiger en passeren potentiële hits de revue. ‘Mo Ba Nin’ is al even geen onbekende meer op de nationale radiostations, maar ook het zomerse ‘Zwembad’ moet niet onderdoen en met ‘Voyeur Superieur’ is nogmaals duidelijk dat (complimenterende) vergelijkingen met Doe Maar niet zomaar uit de lucht gegrepen zijn. Stijl en niveau worden doorheen de plaat braafjes volgehouden, al wordt er tegen het einde ook nog een akoestische ode aan zijn zoon bij gesmeten, weliswaar een kleine verademing in dit rood-geel-groene landschap.
Flip Kowlier verricht dan misschien geen grote mirakelen met ‘Otoradio’, het is uiteindelijk toch een fijne plaat geworden die zowel voor de reggae- als de Kowlier-fan een aanwinst zal zijn. Inhoudelijk straffe songs en afgewerkte arrangementen maken deze frisse plaat zeker de moeite waard.
Meer over Flip Kowlier
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
